Илм шакли махсуси фаъолияти амалии табиатомӯзии инсон мебошад. Илм - ин як шакли фаъолияти умумии инсон аст, ки вазифаи асосии он коркарди назария ва усулҳои дарк намудани олам буда, ё бо ибораи дигар ба танзим даровардани донишҳо дар бораи олами моро иҳотакунанда ба шумор меравад. Ҳадафи асосии ҷустуҷӯҳои илмӣ донистани ҳақиқати объективии олам мебошад. Ҳама гуна олам бо сабаби воқеияти обективӣ буданаш мутлақу ягона аст. Аммо донишҳои илмии инсон дар бораи табиат нисбӣ ва номукаммалу маҳдуданд. Ҳақиқати мутлақ бошад, ин аниқу пурра донистани воқеият мебошад. Дониши нисбии инсон низ вобаста ба дараҷаи инкишофаш ҳақиқати мутлақро то андозае таҷассум намуда, то ҳудуди муайян бо он ба тадриҷ наздик мешавад.

  Илм - яке аз соҳаҳои фаъолияти маънавии инсон буда, вазифаи муҳимтарини он ба вуҷуд овардан ва мураттаб сохтани донишҳо роҷеъ ба табиат, ҷамъият, инсон ва тафаккури вай мебошад. Илм чунин фаъолияти инсонро тақозо менамояд, ки дар ҷараёни он доир ба ин ё он тарафи олам дониш ҳосил карда шавад. Ва ҳамаи шаклҳои фаъолияти бошууронаи инсоният ба ҳамдигар сахт алоқаи зич доранд. Илмҳои табиатшиносӣ ҳамчун як шакли фаъолияти инсон ба шаклҳои дигари фаъолияти ҷамъиятӣ, бо иқтисоду истеҳсолот, фарҳангу сиёсат, адабиёту санъат, дину ахлоқ ва ғайра робитаи ногусастанӣ доранд. Пешрафти иқтисодиёти ҷомеа пеш аз ҳама ба дараҷаи пешрафти илмҳои табиатшиносӣ ва иқтисодӣ таъин мешавад. Дараҷаи инкишофи қувваҳои истеҳсолкунанда ва воситаҳои истеҳсолот бошад, ба пешрафти илмӣ - техникии ҷомеа вобаста буда, асоси ин пешрафтро дастоварду ихтирооти илмҳои табиатшиносӣ ташкил медиҳад. Дар замони муосир на танҳо иқтисоду истеҳсолот, балки ҳаёти одамонро бе истифодаи нерӯи барқ, ки дар заминаи кашфи илқои (индуксияи) электромагнитӣ ва назарияи электродинамикӣ амалӣ шудааст, тасаввур намудан амри маҳол аст.

  Инсон аз замони пайдоиш то имрӯз ба асбобҳои ҳисоббарорӣ эҳтиёҷ дошт ва дар оянда ҳам ба ин асбобҳо эҳтиёҷманд аст. Дар ҷамъияти ибтидоӣ одамон барои ҳисобкуниҳо аз ангуштон, чӯбчаҳои нишонадор, тасмаҳои сӯрохдор, ресмонҳои гиреҳдор ва дигар асбобҳои оддитарин истифода мебурданд. Ҷаҳиши асосӣ дар пайдоиш ва барқароршавии техникаи ҳисоббарор дар қарнҳои XVII-XVIII ба вуҷуд омада, мошинҳои дар ин давра сохта шударо мошинҳои арифметикӣ меномиданд. Пешрафти техникаи ҳисоббарорро ҳамеша талабот ба ҳисоббарориҳои фаврӣ ва аниқ муайян месозанд. Аз ин рӯ, ин талабот омиле буд, ки доимо техникаи ҳисоббарорро мукаммал мегардонид ва он то ҳол аҳамияти илмии худро гум накардааст.

ШОИРИ ЯКТОИ МИЛЛАТ
(Дар сӯгвории устод Бозор Собир)

Аз Ватан то бар Ватан,
Як шоире буд,
Шоире бо шеъри бозоргир,
Шоире бо шеъри оламгир.
Шоире буд,
Шоири яктои миллат буд.