Мусаллам аст, ки як роҳи бурунрафт аз мушкилоти зеҳнию фикрӣ, тамоюли кӯрзавқию безавқӣ, заъфи гироишоти миллӣ ва билохира буҳронҳои ҳувиятӣ ҳадафмандона барномарезӣ ва роҳандозӣ намудани маҳфилу нишастҳо, базму маъракаҳо ва озмуну фестивалҳо мебошад. Махсусан, бо ҳузури васеи ҷомеа ва табақаҳои гуногуни иҷтимоӣ давра ба давра ва марҳила ба марҳила гузаронидани маҳфилу озмунҳои фарҳангию ҳунарӣ раванди завқписандӣ, зебоишиносӣ, худогоҳӣ, фазилатмандӣ ва ҳувиятсозии миллиро таҳкиму тақвият бахшида, роҳро барои расидан ба қуллаҳои баланди мурод – бунёду сохтмони давлати миллию дунявӣ ва ҷомеаи мутамаддини ҷаҳонӣ ҳамвор месозад. Дар зимн, баланд бардоштани сатҳи завқу салиқаи бадеӣ-эстетикӣ, арҷгузорӣ ба мероси фолклорӣ-этнографӣ, эҳёи суннатҳои маҳаллию мардумӣ ва худогоҳию хештаншиносии наслҳои наврасу ҷавон аз тариқи роҳандозии пружаи фестивал-озмунҳои ҷумҳуриявии телевизионии эҷодиёти халқ осонтар ва мувофиқтар аст. Аз ҷониби дигар, мардум ва масъулини пружаҳое ҳамчунинӣ таҷрибаи гузаронидани фестивал-озмунҳои ҷумҳуриявии телевизиониии эҷодиёти халқро, ки дар қолиби Бӯстон – 1 (1974), Бӯстон – 2 (1981), Бӯстон – 3 (1986-1987), Андалеб (1996) ва амсоли инҳо рехта ва манзури бинандагон гардонида буданд, хуб дар хотир доранд.

  Истифодаи самараноки захираҳои маҳдуд дар сатҳи як кишвар, барои ҳама масъулони давлатӣ вазифаи аввалиндараҷа маҳсуб меёбад. Захираҳо ҳамеша маҳдуд ҳастанд. Ҳатто бузургтарин кишварҳои ҷаҳон бо маҳдудияти захираҳо рӯ ба рӯ ҳастанд. Даврони васеъсозии давлатҳо ва аз ҳисоби дороии кишварҳои мағлуб зистан кайҳо гузаштаанд. Дар замони муосир ҳадафи ҳар ҳукумати хирадманд истифодаи самараноки захираҳои маҳдуди худ аст. Аз ҳама нишондиҳандаи дақиқтарини рушди як кишвар ин болоравии самаранокии меҳнат мебошад, ки он дар шакли Муҷмӯи маҳсулоти миллии сарона бо нархи собит ҳисоб карда мешавад.

 (гузориши иҷмолӣ аз ҷараёни баргузории маҳфили “Гуфтугӯйи тамаддунҳо”-и Иброҳим Усмон бо ҳузури шоир, сиёсатмадор ва равшанфикри миллии минтақа, раиси Ҳизби Кунгураи миллии Афғонистон устод Латифи Пидром)   

     Рӯзи 28-уми август маҳфили навбатии “Гуфтугӯи тамаддунҳо” баргузор гардид. Гузоришгари маҳфил шоир ва сиёсатмадори Афғонистон Латифи Пидром зимни суҳбати ҷолиби ихтисосӣ дар бораи буҳронҳои сиёсию мафкуравӣ, таркибҳои иҷтимоӣ ва ихтилофоти қабилаӣ, омилҳои суқути манотиқ, тасаллути  Толибон бар мамлакат, таъсири авомили хориҷӣ дар рӯйи кор омадани режими ифротӣ, кайфияти равандҳои сиёсӣ, ҳалли мусолиматомези қазоёи минтақаӣ ва ояндаи ҳукуматдории толибонӣ сухан гуфт. Вай буҳрони кунунии кишварашро ба фасод ва фошизми ҳукумати Ашраф Ғанӣ рабт дод. Устод Пидром дар ин замина таъкид кард, ки ҳукумати фасодзадаи Ашраф Ғанӣ артиши ин кишварро заиф карда, дар баробари ҳаракати Толибон нотавон сохт. Илова бар ин, халъи силоҳи гурӯҳҳои мардумӣ барои пешравии сареи Толибон роҳ кушод. Дар натиҷа, Толибон тавонистанд дар як муддати кӯтоҳ бештари қаламрави Афғонистонро бо шумули Кобул тасарруф кунанд.

   Мусаллам аст, ки дар кишварҳои мусулмонӣ ва махсусан, Шарқи исломӣ, коргардонони бозиҳои геополитикӣ барои расидан ба ҳадафҳои сиёсию иқтисодӣ бештар аз ҳассосиятҳои динию мазҳабӣ кор гирифта ва мегиранд. Тавре ки ба назар мерасад, дар шароити феълӣ истифода аз таассуби мазҳабӣ минҳайси мафкураи фарогир бештар таҳаққуқ пайдо кардааст. Таърихи бозиҳои сиёсӣ ва бархӯрдҳои геополитикие, ки бар мабнои исломи сиёсӣ дар манотиқи Шарқи мусулмонӣ ҷур шудаанд, баёнгари он аст, ки аз нимаи дуюми асри нуздаҳум коргирӣ аз исломи сиёсӣ ва ба манофеи ҷомеаи сармоядорӣ истифода ва сӯъистифода шудани он аз силсилаи барномарезиҳои калидии қудратҳои вақти ҷаҳонӣ ба шумор мерафтааст. Минбаъд сӯъистифодаи дин ва мазоҳиби исломӣ дар эҷоди ноамнию бесуботӣ дар минтақаҳои мавриди назар ба амри зарурии барномаҳои сиррии империализми ҷаҳонӣ табдил ёфта буд. Ҳамин тариқ, дар доираи барномарезиҳои геосиёсӣ таъсиси гурӯҳҳои муташаккили ҷиноӣ аз ҳисоби ифротгароёни мазҳабӣ ва ташкил додани равияву фирқаҳои динӣ ҷиҳати дар ҳоли парешонӣ нигаҳ доштани давлатҳои вопасгарои Шарқи мусулмонӣ ва аз ин тариқ таҳти контроли ҳамешагӣ қарор додани онҳо ба як навъ суннат ва ҳукми анъана даромад. Ин аст, ки тамоми созмонҳои сиррии динӣ-мазҳабӣ дар маҳдудаи мамолики Шарқи мусулмонӣ таҳти назар, ҳидоят ва ҳимояти қудратҳои ҷаҳонӣ амал карда, баҳри бароварда сохтани манофеъ ва ниёзҳои сиёсию иқтисодии бегонагон хизмат кардаанд.