Ахлоқ яке аз куҳантарин навъи маънавиёти башар маҳсуб аст, ки аксар аз пажуҳишгарони тамаддуни инсонӣ онро аввалин унсури фарҳанг меҳисобанд. Масъалаи зуҳур ва пайдоиши ахлоқ баҳси доманадорест, ки дар дарозои таърих онро ҳар пажуҳишгар аз диди ҷаҳонбиниву ҷаҳоншиносии худ мавриди баррасӣ қарор додааст. Ҳамин масъала сабаби он гардидааст, то назариёти гуногуне доир ба пайдоиши ахлоқ ба миён оянд.

   Мусаллаҳгардонии нав, силоҳҳо ва фановариҳои микробӣ бештар мавриди таваҷҷуҳи ташкилотҳои террористӣ қарор гирифтааст. Метавон бо ҷуръат гуфт, ки яроқҳои ҳастаӣ дигар як хатари аслӣ нестанд ва танҳо як қудрати потенсиалӣ ба ҳисоб мераванд. Имкони зиёд аст, ки бештари кишварҳое, ки соҳиби ингуна силоҳҳо ҳастанд, ба осонӣ наметавонанд аз онҳо бар зидди душманони худ истифода намоянд, зеро оқибатҳои фарогирии истифодаи ингуна силоҳҳо чунон густурда аст, ки қисмати бузурги ҷаҳонро дарбар хоҳад гирифт. Шуъоҳои радиоактивӣ, гарду ғуборҳои атомӣ, туфони атомӣ, ки дар қолаби марзҳои ҷуғрофӣ намеғунҷанд, қисмати васеъеро олуда хоҳанд кард. Табиатан ҳар кишваре, ки аз ин силоҳҳо истифода мекунад ва зараре, ки ба давлатҳои ҳамсоя мерасад, бояд ҷавогӯ бошад. Истифода ва истеҳсоли силоҳи биологӣ ва ҳама зербобҳои он аз ҷониби Конвенсияи байналмилалии Женева аз 17-уми июни соли 1925 манъ карда шудааст.[1]

  Маълум аст, ки яке аз ҳадафҳои илму дониш бартараф кардани мушкилоти инсонҳо ва бароварда кардани умеду орзуҳои онҳо тариқи кашфиёту навоварӣ мебошад. Олимони воқеӣ ҳамеша мушкилоти мавҷударо пайгирӣ карда, роҳҳои ҳалли онҳоро меҷӯянд. Азбаски масъалаҳои мавриди омӯзиш метавонанд вақтталабу пурҳазина бошанд, ҳамкории пажуҳишгарон бо давлат ногузир аст. Илова бар ин, як давлати демократӣ низ ҳамон ҳадафҳои неки олимонро дунбол мекунад. Яъне хизмат ба шаҳрвандон ва ба саодат расонидани онҳо. Ба ин маъно,  ҳамкории мутақобилан судманди давлат ва донишмандон имкон медиҳад, ки ҳадафҳои муштарак амалӣ карда шаванд ва сатҳу сифати зиндагии шаҳрвандон пайваста беҳтар гардад.

   Фестивал-озмуни ҷумҳуриявии театрҳои касбӣ “Парасту – 2023” тайи рӯзҳои 27 апрел – 4 майи соли ҷорӣ дар шаҳри Душанбе доир гардид. Дар доираи он 21 намоишнома манзури бинандагон гардонида шуда, ҳамчунин рӯнамоии китоби “Дар масири ёдҳо”-и Саодат Азизова, мизи мудаввар дар мавзуи “Хушназар Майбалиев – арбоби барҷастаи санъати тоҷик” ва нишасти ихтисосӣ дар мавзуи “Вазъи кунунии театрҳои Тоҷикистон” баргузор шуд. Аз феҳристи 21 намоишнома 1 намоишнома ғайриозмунӣ (намоишномаи ғайриозмунии Донишкадаи давлатии фарҳанг ва санъати Тоҷикистон ба номи М. Турсунзода “Дод аз дасти Афандӣ” аз рӯйи асари Ғ. Ашӯр дар таҳияи Сомон Алимов) буда, 20 намоишномаи дигар дар доираи Фестивал-озмун мавриди тамошо ва радду бадалҳои ҳайати ҳакамону бинандагон қарор гирифт.