(гузориши иҷмолӣ аз ҷараёни баргузории маҳфили илмӣ-эҷодӣ таҳти унвони “Матншиносии миллӣ ва шеъри муосири иҷтимоӣ” ба муносибати 55-солагии фаъолияти илмӣ-пажуҳишӣ ва рӯнамоии китоби тозанашри “Чархи Истиқлол” (Девони ашъор)-и матншинос, адабиётшинос ва шоири муосири миллӣ, мудири Шуъбаи матншиносӣ, таҳқиқ ва нашри мероси хаттии Маркази шарқшиносӣ ва мероси хаттии назди Раёсати АМИТ Алии Муҳаммадии Хуросонӣ)

   Солҳои ахир гузаронидани маҳфилу нишастҳои илмӣ ва илмӣ-эҷодӣ дар муҳити академӣ ба ҳукми анъана даромадааст, бахусус пас аз таъсиси маҳфили илмии “Хирад”-и Раёсати Академияи миллии илмҳои Тоҷикистон нафарони зиёде аз ҷумлаи олимону муҳаққиқон ва адибону рӯшангарони муосири ватанию миллӣ аз минбари маҳфил истифода намуда, мавзуъ ва масъалаҳои муҳимми илмиро мавриди радду бадал қарор медиҳанд ва аз ин тариқ илму адаби миллиро тарғибу ташвиқ менамоянд.

Эволюция представлений о государственности, праве и справедливости — это сложный и многовековой процесс, в котором человечество постепенно осознавало необходимость ограничения власти законом, признания достоинства личности и защиты её неотъемлемых прав. С этой точки зрения история развития конституционных идей имеет не только юридическое, но и культурно-цивилизационное значение. Одним из важнейших источников раннего конституционного мышления принято считать Цилиндр Кира Великого — древнеперсидский документ VI века до нашей эры, который историки и правоведы нередко именуют «первой декларацией прав человека». Его идеи, основанные на принципах гуманизма, свободы совести и справедливости, нашли своё продолжение в современных конституциях, в том числе и в Конституции Республики Таджикистан, принятой в 1994 году. Сопоставление этих двух эпохальных документов позволяет проследить неразрывную преемственность правовых и морально-политических идей, которые прошли долгий путь от нравственного императива древности до юридически закреплённых основ современного демократического государства.

   Илми арабшиносии тоҷик ба мафҳуми академии он баъд аз таъсиси шуъбаи арабӣ ва кафедраи арабӣ дар назди факултаи филологияи Донишгоҳи давлатии Тоҷикистон (ҳоло Донишгоҳи миллии Тоҷикистон) соли 1958 оғоз шуда, солҳои 70-уми қарни ХХ аввалин арабшиносони тоҷик, ки дар соҳаи филологияи арабӣ рисолаи номзадӣ дифоъ кардаанд – Ҳ.К.Мӯминов, К.Мусофиров, Ф. Деҳотӣ, Н.Қаҳҳорова, С. Шукроева ва Т.Бердиева, ки ҳама фориғуттаҳсилони шуъбаи арабии Донишгоҳ буданд.

Дӯсту бародари гиромӣ Меҳрдод Субҳонӣ,

хабари ба Ҷоизаи давлатии Исмоили Сомонӣ сазовор гардиданатонро шунида, бениҳоят хушҳол шудем. На танҳо хушҳол аз онем, ки ҷавони баномусу донишманду меҳандӯсти тоҷик дар симои Меҳрдод Субҳонӣ сазовори Ҷоизаи давлатии Исмоили Сомонӣ гардидааст, балки аз он меболем, ки мавсуф дар арсаи байналмилалӣ илми тоҷикро муваффақона муаррифӣ карда, бо заҳмату талошҳои фаровони илмию эҷодӣ миёни доираҳои илмию фаннии минтақавию Осиёӣ соҳибэҳтиром шудааст.