«Масъалаи об танҳо масъалаи як кишвар нест,балки мушкили умумии башарият мебошад».   Эмомалӣ Раҳмон

  Осиёи Марказӣ бо таърихи кӯҳан ва фарҳанги ғанӣ дар қалби Авруосиё ҷойгир буда, аз замонҳои қадим ҳамчун пули байни тамаддунҳо барои башарият хизмати арзандае кардааст. Ин минтақаи ҳаётан муҳимми Авруосиё бо иқлими гарму хушк (континенталӣ) бо рӯдҳои  пуроби худ, ки аз кӯҳҳои Помиру Тиёншон сарчашма мегиранд, шодоб мешавад. Тамаддуни нотакрору пешрафти Мовароуннаҳру Хуросонро бе ин дарёҳо тасаввур кардан ғайриимкон мебошад.  

   Яке аз бахшҳои муҳим, мураккаб ва таъсиргузори фарҳанги маънавӣ арзишҳо аст. Арзишҳо ба зиндагии инсонҳо маънӣ мебахшанд. Фарҳанги тамоми ҷомеаҳои инсонӣ усулан чизе нест ҷуз низоми арзишҳо ва ё тасвири хосе аз ҷаҳон, ки дар онҳо арзишҳо ҷойгоҳи меҳварӣ доранд.

 Арзиш мафҳуми фалсафист. Он бахше аз фалсафа, ки арзишҳоро мавриди таҳқиқ ва омӯзиш қарор медиҳад, арзишшиносӣ ва ё аксеология ном дорад.  Арзишҳо нуқтаҳои тамаркуз(ориентатсия) ва василаҳои ангезабахш (мотиватсионӣ)-и фаъолияти инсонҳо ва ҷомеаҳои инсонӣ мебошанд. 

  Чун дар арафаи 80-умин солгарди пирӯзӣ дар Ҷанги Бузурги Ватанӣ қарор дорем, сараввал тамоми ҳамватанон ва кулли ҳаводорони сулҳу суботи ҷамъиятиро ба ифтихори ин рухдоди муҳимми таърихӣ табрику шодбош намуда, умед мекунем, ки парчами сулҳу салоҳи пойдор дар сайёраи инсонӣ барафрохта гардида, дар ҳамкорию ҳамбастагии умумӣ башар аз мусибати ҷангӣ наҷот ёбад.

   Имрӯз – 2 май зодрӯзи устод Мирзо Турсунзода аст. Ҳамзамон, бо зодрӯзи устод Мирзо Турсунзода, Қаҳрамони Тоҷикистон ва ба муносибати 114-умин солгарди таваллуди шоири ширинсухан китоби муҳаққиқу адабиётшинос Ҷамолиддин Саидзода-ходими калони илмии Институти забон ва адабиёти ба номи Рӯдакии АМИТ дар нашриёти “Дониш” аз чоп баромад.