Мусаллаҳгардонии нав, силоҳҳо ва фановариҳои микробӣ бештар мавриди таваҷҷуҳи ташкилотҳои террористӣ қарор гирифтааст. Метавон бо ҷуръат гуфт, ки яроқҳои ҳастаӣ дигар як хатари аслӣ нестанд ва танҳо як қудрати потенсиалӣ ба ҳисоб мераванд. Имкони зиёд аст, ки бештари кишварҳое, ки соҳиби ингуна силоҳҳо ҳастанд, ба осонӣ наметавонанд аз онҳо бар зидди душманони худ истифода намоянд, зеро оқибатҳои фарогирии истифодаи ингуна силоҳҳо чунон густурда аст, ки қисмати бузурги ҷаҳонро дарбар хоҳад гирифт. Шуъоҳои радиоактивӣ, гарду ғуборҳои атомӣ, туфони атомӣ, ки дар қолаби марзҳои ҷуғрофӣ намеғунҷанд, қисмати васеъеро олуда хоҳанд кард. Табиатан ҳар кишваре, ки аз ин силоҳҳо истифода мекунад ва зараре, ки ба давлатҳои ҳамсоя мерасад, бояд ҷавогӯ бошад. Истифода ва истеҳсоли силоҳи биологӣ ва ҳама зербобҳои он аз ҷониби Конвенсияи байналмилалии Женева аз 17-уми июни соли 1925 манъ карда шудааст.[1]

  Хурофазадагӣ, ҷаҳл, тассуб ва нодонӣ,  яке аз мушкилоти асосии асри равон дар иддае аз кишварҳои ҷаҳон аст, ки паёмадҳои бисёр манфиро дар ҷаҳони имрӯз ба бор овардааст. Аз ҷумлаи бархӯрду даъвиҳои номуносиб худхоҳӣ, тамомиятхоҳӣ, эҳтиром накардани арзишҳои дигарон, таҳаммулнопазир ба дину бовар ва андешаҳои дигар, сабаби бебандуборӣ ва куштору нобудӣ гардида, хатари аз байн бурдани давлату миллатҳоро дар ҷаҳони имрӯз ба миён овардааст.

  Ибни Сино, ки яке аз бузургтарин файласуфони машоияи шарқӣ ба ҳисоб меравад, дар тақсимбандии улум ҳамон принсипҳои Арастуиро риоят намуда, маҷмуи улуми ҳикматӣ ё фалсафиро ба ду тақсим мекунад: назарӣ ва амалӣ.

  Фалсафаи назарӣ масоили умумии ҳастӣ, ҷавҳари аввалияи ашёҳо ва равандҳоро баррасӣ менамояд. Фалсафи амалӣ бошад, бештар ба масоиле нигаронида шудааст, ки онҳо муатаалиқ ба инсон, табиати инсон, ҷойгоҳи инсон ва муҳимияти инсон дар ҷаҳонро мушаххас менамояд. Ба ин тариқ метавон тасдиқ намуд, ки дар низоми фалсафию илмии тақсимбандии илмҳо дар асри миёна масоили антропологӣ маҳз дар қисмати фалсафаи амалӣ баррасӣ гардидаанд. Махсусан масоили иҷтимоию сиёсӣ, моҳияти ахлоқии инсон, масоили хоҷагидорӣ ва зебоишиносӣ дар ҳамин қисмат баррасӣ мешаванд, ки робитаи бевосита ба инсон дошта, аз он маншаъ мегиранд. Дар маҷмӯъ, метавон чунин арзёбӣ намуд, ки дидгоҳи антропологии Ибни Сино дар ҷаҳонбинии фалсафии ӯ ва осораш ифода ёфта, тақсимбандӣ ё классификатсияи инҳо дар асарҳои “Донишнома”, “Фалсафаи машриқайн”, “Ишорот ва танбеҳот” зикр гардида, ҳамчунин як маҷмуае ихтисосие низ дар тақсимбандии улум бо номи «Дар ақсоми улуми ақлия тадвин кардааст».  Маҳз дар ҳамин китоб Ибни Сино  ҳикмати замони худашро  ба ҳикмати назариву амалӣ тақсим менамоя. Мақсади асосии ҳикмати назариро дар дарёфти ҳақиқат дониста, моҳияти фалсафаи амалиро ба самти ҳақиқат равона намудани маърифатро дар назар дорад. Яъне дар ин самт махсусан, фаъолиятҳои инсонӣ, ки ҷиҳати ба камол расонидани инсон ва ҷамбаҳои моҳияти ахлоқии инсонӣ метавонанд онро шоиставу хушбахт намоянд зикр гардидааст.

  Сиёсатгарони дин одатан дар суханрониҳои хеш аз арзишҳои башарӣ ҳарф мезананд ва чунон  дар суханрониҳои хеш пардозгарӣ менамоянд, ки дар аввал кас гумон мекунад, ки онҳо воқеан аз ҳамин арзишҳо пайгирӣ менамоянд аммо ин танҳо як зоҳири фиребоест, ки ҷиҳати расидан ба аҳдофи хеш аз он кор мегиранд.

  Гурӯҳҳои исломгаро (исломгаро- нафароне, ки ҷиҳати расидан ба ҳадафҳои сиёсии хеш аз Ислом ба ҳайси восита истифода менамоянд) аз дарку фаҳми ин нуктаро надоранд, ки дар ҷаҳони имрӯз ҳама умур боясти ба маънии созгори ақлу мантиқ ва илму фанноварӣ ба роҳ монда шавад. Дар дигар маврид  имкон надорад ҷомеаи муоссирро аз тариқи хурофоту таассуб идора намуда, онро аз мушкилоти гуногуни иҷтимоӣ раҳо намуд. Тамоми он даъвиҳое, ки исломгароён аз ба вуҷуд овардани арзишҳои бунёдии ҷомеа мегӯянд, ҷуз дурӯғ ва риё чизе бештар нахоҳад буд.