Вақте ки дар бораи ваҳдат ҳарф мезанем, худ ин мафҳум ба “ваҳдати афроди як ҷомеа, муттаҳидии ташкилотҳои алоҳида ва ҳаракати қувваҳои ҷамъиятӣ барои расидан ба ҳадафи ягона мебошад”. Ваҳдат дар баробари ин, ҷанбаи гуногунрангӣ низ дорад. Масалан моҳияти фалсафии “ваҳдат”, ба маънои пойдорӣ ва таҳкими ҷомеа далолат мекунад. Аз лиҳози фарҳангшиносӣ бошад, “ваҳдат”- ягонагии тамоюлҳои арзишӣ ва ҷаҳонбиниҳо мебошад. Маълум аст, ки ҳар як фарҳанг мутлақан бе миллатҳо ва қавмҳо моҳияти худро гум мекунад. Аз дигар ҷониб, агар мо ба маънои васеъ назар кунем, пас ваҳдати миллиро метавон он раванде ҳисоб намуд, ки дар он муайян намудан ва рушди ҳадафҳо, стратегияҳо, манфиатҳо ва арзишҳо, ки дар асоси танзими нишондодҳои (менталитет, арзишҳои ахлоқӣ, таърихиву фарҳангӣ), ки аз ҷониби ҷомеа ва давлат қабул шудааст, роҳандозӣ мегардад. Ҳамин тариқ, моҳияти раванди ваҳдати миллӣ, интихобест, ки барои ташаккули ба ҳам омадан ва ба ҳам наздик шудан оварда мерасонад, ки он натиҷаи фаъолияти якҷояи афроди ҷомеа мебошад.

  Безусловно, конфликты являются естественной частью процессов социальных изменений. Но, человечество научилось решать существующие проблемы без насилия и с помощью продуктивного диалога. В решении тех или иных кризисных ситуаций в двухсторонних отношениях требуется проявление интереса и активности, а также высокой уровень дипломатии непосредственных участников диалога.

 Сегодня мы видим, что за пределами Таджикистана и Кыргызстана, экспертное сообщество проявляют интерес к возникшим вопросам в процессе делимитации и демаркации на таджикско-кыргызской границе и предлагают разные рецепты урегулирования спорных вопросов. Однако, мы думаем, что компетентные специалисты, СМИ и гражданского общество Таджикистана и Кыргызстана способны самостоятельно разработать эффективные модели мирного урегулирования инцидентов и предотвращения конфликтов на таджикско- кыргызской границе, так как это проблемы двухсторонних отношений и касаются они прежде всего нас - кыргызстанцев и таджикистанцев.

  Ҳифзи дастовардҳои даврони соҳибистиқлолии кишвар, хусусан, дар шароити кунунии ҷаҳони муосир, ки дар ҳолати муқовимат ба пандемияи “вируси тоҷдор” қарор дорад, аз ҳар як фарди бонангу номуси кишвар, бахусус, ҷавонон тақозо менамояд, ки тамоми нерӯи ҷисмониву зеҳнии худро ба ҳимояи сарзамини аҷдодӣ, ваҳдати миллӣ,таҳкими пояҳои давлатдории миллӣ, бунёдкориву созандагӣ ва рушди Ватани азизамон равона созанд

  Пайдоиш ва паҳншавии ғайричашмдошти вируси COVID-19 аз  шаҳри Вуҳони кишвари Чин то сарзаминҳои Иёлоти Муттаҳидаи Амрико, Русия, Иттиҳоди Аврупо, Бритониёи Кабир ва соири кишварҳои Осиёи Миёна  натанҳо боиси нигаронӣ, балки  омили ҳалокати ҳазорон инсонҳо гашта истодааст. Ин вирус  ҳамчун  падидаи манфӣ ва хатарзо тавонист, ки   рафтору  кирдори  ҷомеаи башариро тағйир бидиҳад.  Имрӯз аён аст, ки дунё дар ҳолати муқовимат  бо падидаи хатарноки  тандурустии ҷаҳонӣ қарор доранд.