Инсоният дар талоши донистану фаҳмидани марзҳои Коинот то ба розҳои ниҳоии асроромези асосҳои олами моддӣ расиданро ҳадафи худ қарор додааст. Яке аз роҳҳои омўзиш ўро ба сўи микроолам (олами атому ҳаста ва зарраҳои бунёдӣ) ва роҳи дигар ба сўи макроолам (чизҳои гирду атроф, ҳодисаҳои дар атмосфера рухмедодаву олами ситораву сайёра, вартаҳои сиёҳ ва ғ.) мебарад. Ҳамин аст, ки ҳадаф ва мазмуни маърифат - фаҳмидани равандҳои ниҳоӣ ва асроромези табиат ва ҷойгоҳи мо дар коинот аст, ки дар ҳар замону макон инсони солимақлро ба ҳаяҷон меорад ва боз ақли солимро ба омўзишаш ҷалб менамояд.Имрӯзҳо вобаста ба пешрафти илму технологияи нодир қисми зиёди ҳодисаҳои табиӣ ба манфиати инсоният истифода бурда мешаванд ва аз тарафи дигар бархе ҳаводиси табиӣ натанҳо ба манфиати инсоният истифода бурда намешаванд, балки ҳамчун хатар таҳдид менамоянд. Ҳодисаҳои паҳншавии мавҷи электромагнитӣ дар фазо, дар зери поршени муҳарики механикӣ сухтани сӯзишворӣ, намудҳои гуногуни реаксияҳои органикиву ғайриорганикӣ, ба самти муайян равона намудани дастаи электронҳо, ки асоси электроника аст, ҳодисаҳои оптикӣ ба монанди истифодабарии лазерҳо дар саноату тиб ва дигару дигар, барои беҳбудии шароити зисту зиндагонии инсоният самаронок истифода бурда мешаванд.

   Мафҳуми “экология” соли 1866 аз ҷониби табиатшиноси машҳури олмонӣ Эрнст Геккел ба илм ворид гардидааст. Дар аввалҳо экологияро ҳамчун як соҳаи кўчаки илми табиатшиносӣ медонистанд. Солҳои охир бошад, экология ба маънои васеъ истифода шуда, онро барои ифодаи муҳити носолим, инчунин ҷомеа, оила, маданияту фарҳанг ва саломатии инсон, тозагӣ ва истеҳсолот низ ба кор мебаранд. Пас экология илмест, ки муносибати организмҳои зиндаро аввал байни худ, баъдан бо муҳити сукунат ва дар охир мавқеи инсонро дар табиат меомӯзад.

   Банда дар ин иншои хеш мехоҳам баъзе аз ақидаҳоямро оиди минбаъд пешрафту ҷаҳонро дарёфт намудани миллату халқи кўҳнабунёду меҳнатқаринам, оиди баҳси озоду изҳори ақидаву андешаҳои тоза, баҳри рушду нумуи минбаъдаи кишвари азизамон дар раванди ҷаҳонсолорӣ (глобализация) ба хонадагони азиз пешкаш намоям.Муттаассифона бо назардошти банда, дар солҳои охир дар малакатамон, алалхусус дар деҳоти мамлакат, мо мушоҳида менамоем, ки ҷараёни дарсомўзии ҷавонон хеле суст ба роҳ монда шудааст. Падарону модарон бошанд ба ин кам аҳамият дода ва духтаронро, ҳатто баъди синфҳои 9 ва боло дар аксари деҳоти мамлакат, алалхусус дар кули ноҳияҳои кўҳистони мамлакат барои давом додани хондан ва касбомўхтан садди роҳ мегарданд. Ва рўз аз рўз мо мушоҳида менамоем, ки дар саросари мамлакат, ҳатто дар пойтахти мамлакат ҷавонону занон ба назарияҳои хурофотпарастии кўҳнаи динӣ бештар дода шуда, ба дарсҳо ва дигар машғулятҳои зарурӣ кам эътибор медиҳанд.

   Суоли матраҳшуда ҳар шахси огоҳро водор месозад, ки сари ин нукта андеша кунад ва омилҳои онро чи аз дохил ва чи аз берун муайян кунад, то ҷанбаҳои ифротӣ шуданҳо ва аз зиддияти иҷтимоиву ақибмондагии кишварро ошкор созад. Ҳар масъалае, ки дар ҷаҳони муосир мавриди омўзиш қарор мегардад, сарчашма аз мушкилоти мавҷудаи ҷомеа гирифта, омилҳо ва ҷанбаҳои мушкилофаринии он ташхисшуда, роҳҳалҳои он пешниҳод мегардад. Мушкилоте, ки имрўз дар сатҳи чаҳонӣ бештари зиддиятҳои ичтимоиро ба вуҷуд меоварад, ин суистифода кардан аз дину бовариҳои мардум аст, ки бештар арзишҳои таҳрифшуда ва зиддиятҳоро дар ҳар ҷомеа роҳандозӣ мекунад. Фаҳмиши ҷомеа фаҳмиши арзишҳое мебошад, ки дар низоми муайян дароварда шуда, барои ҳамагон қабул аст.