Так получилось, что братские народы - кыргызы и таджики живут рука об руку по соседству уже несколько столетий. Дружба, родство таджиков и кыргызов воспето в монументальном эпосе «Манас». Испокон веков Таджикистан и Кыргызстан, соседствующие нации, были обречены на вечную дружбу. Нас связывали и связывают не только общность культур и традиций, экономические и социальные взаимосвязи, но и литературный союз. Поэты и писатели Таджикистана и Кыргызстана воспевали мир, дружбу и солидарность не только Средней Азии, но и всего мира.

  Наглядным примером может служить дружба и общественно -политическая деятельность знаменитого поэта-миротворца Таджикистана Мирзо Турсунзаде и знаменитого кыргызского писателя Чингиза Айтматова. По словам Чингиза Айтматова, Мирзо Турсунзаде часто,в частных и публичных беседах, любил повторять, что кыргызы и таджики не только добрые соседи, но они как родные. В самые сложные периоды гражданской войны и в постконфликтный период в Таджикистане, братский народ Кыргызстана был рядом с таджикским народом и помогал ему. Мы -таджики, всегда будем помнить об этом.

  «Ба ҳар даре, ки дохил мешавам, барои беҳбудии ҳоли беморон кӯшиш хоҳам кард ва аз ҳар кори дигаре, ки нописанд ва зишт бошад, ба таври ҷиддӣ худдорӣ менамоям ва аз он корҳо дурӣ меҷӯям.

  Он чи дар аснои мушоҳидаҳо ва муоинаҳо аз бемор ва атрофиёни вай мебинам ё мешунавам ва ё бароям кашф мешавад, ба худ иҷоза намедиҳам, ки ба касе онро фош намоям, балки дар ҷумлаи ганҷинаи асрори тиббӣ онро ҳифз хоҳам кард.

  Агар тамоми ин Савгандномаро татбиқ кунам ва аз самараҳои (неъматҳои) зиндагӣ аз касби худ бархурдор шавам, ҳамеша байни мардумон ифтихорманд ва сарбаланд бошам. Вале агар онро хилоф кунам ва аз рӯи ин Савганднома амал накунам, аз неъматҳои зиндагӣ, ҳирфа ва ихтисоси худ баҳра набарам ва байни мардумон сарафканда ва шармсор бошам»…

Дар барномаи навбатии «Фарҳанги муосир», ки дар шабакаи телевизионии «Сафина» ҳар ҳафта пахш мегардад, аспиранти АИ ҶТ Зоҳири Сайфулло иштирок намуданд. Мавсуф бо ҳамроҳи муҷрии барнома номзади илмҳои фалсафа, Исомиддин Шарифзода мавзӯи «Лоиқ ва худшиносии миллӣ» -ро мавриди баррасӣ қарор доданд.

  Замони мезолит ва неолитро одатан ба 10–15 ҳазор сол тахмин мекунанд. Лекин давоми ин давраи ҳаёти инсонӣ дар ҳар маҳал ҳар хел будааст. Дар асоси маълумот ва мадракҳои мавҷудаи археологӣ ба чунин хулоса омадан мумкин аст, ки аҳолии Осиёи Миёна дар ин давра хеле сершумор гардида, дар шароити сохти қабилавии модаршоҳӣ зиндагонӣ мекардаанд. Дар ин давра олоти истеҳсолот нисбатан мукаммал ва беҳтар мегардад. Усулҳои нави асбобу олотсозӣ: сайқал додан, парма ва арра кардан, ки дар гузашта аз онҳо ҳеҷ асаре набуд, ба таври васеъ паҳн мешаванд. Соҳаҳои нави хоҷагӣ, аз қабили кулолӣ, зироат ва чорводорӣ низ ба вуҷуд меоянд. Мувофиқи шароити табиӣ дар ноҳияҳои гуногуни Осиёи Миёна маконҳои шикорчиёни моҳигир, шикорчиёни чорводор ё худ барзгарони ибтидоӣ пайдо мешаванд.