Дӯсти донишманд, шахсият ва шоири отифӣ Сабур Носири гиромӣ! Имрӯз -- 4 октябр мелод ва зодрӯзи Шумост. Агарчи доираи маҳфили “Ҷаҳони андеша” бо шахси Шумо аз наздик дертар ошно шудааст, аммо симои эҷодӣ ва илмиатон кайҳо барои ҳавзаҳои адабӣ ва илмии тоҷик кайҳо боз шинос аст. Зимнан, шахсияти чандбуъдӣ ҳастед ва фаъолияти чандсӯйӣ ва бисёрсамтаи Шумо боиси боло рафтани мақому манзалати адабӣ, илмӣ, ихтисосӣ ва педагогиатон гардидааст: дар заминаи забону адаби форсӣ ихтисоси донишгоҳӣ гирифтед, дар мақомоти давлатӣ ба сифати мудир-менеҷер фаъолият кардед, дар мурофиаҳои додгоҳӣ дар симати тарҷумон ширкат варзидед, курсҳои бозомӯзӣ ва такмили…

Мусаллам аст, ки китоби “Тоҷикон”-и аллома Бобоҷон Ғафуров яке аз шоҳкорҳои таърихи миллӣ ва ватанӣ маҳсуб шуда, дар миёни табақаҳои гуногуни ҷомеаи тоҷик ва тоҷикистонӣ ҷойгоҳ ва мавқеи асосӣ дорад. Академик Бобоҷон Ғафуров, ки муддати даҳ сол (солҳои 1946-956) вазифаи котиби якуми Кумитаи Марказии Ҳизби Коммунисти Тоҷикистонро бар уҳда дошт, шахсияти номдори сиёсӣ, илмӣ ва маданӣ буда, ба сарнавишти халқи тоҷик бетафовут набуд. Махсусан, дар заминаи таърихи миллӣ соли 1948 рисолаи мухтасаре таҳти унвони “История таджикского народа в кратком изложение” ба табъ мерасонад ва дар замони масъулияти директори Паҳӯҳишгоҳи шарқшиносии Академияи илмҳои Иттиҳоди Шӯравиро бар…

Доктор Абдурраҳмони Бадавӣ (1917‐2002) файласуфи экзистенсиалисти (вуҷудӣ)‐и Миср буд. Аввалин китоби фалсафии худро бо номи “Нитше” соли 1939 нашр намуд. А.Бадавӣ 120 китоб ба забонҳои арабӣ, англисӣ, фаронсавӣ, испанӣ, итолиёвӣ...чоп кард. Дар фаъолиятҳои илмии худ аз фарҳанги урупоӣ ҳимоят мекард. Аммо тамаддуни арабӣ ва исломиро мавриди танқид қарор медод. Дар асри ХХ бузургтарин файласуфи араб эътироф шудааст ва 85 сол умр дидааст.

Тӯрақул Зеҳнӣ яке аз муҳаққиқони нозукбаёну донандаи хуби забони тоҷикӣ мебошад, бо ки мақолаву китобҳояш дар таърихи забону адабиёти тоҷик ҷойгоҳи хоса дорад. То имрӯз ҷанбаҳои гуногуни асару мақолаҳои Зеҳнӣ баррасӣ шуда бошанд ҳам, арзиши илмаашон таҳқиқи мукаммалу арзишманд нашудааст. Мақолаи мо ба шарҳи баъзе вожаҳои марбути либос дар яке аз китобҳои ин сухангустари зиндаёд бо номи «Аз таърихи лексикаи забони тоҷикӣ» бахшида шудааст. Мо ба он сабаб аст ин мавзуъро интихоб намудем, ки Тӯрақул Зеҳнӣ ба дар шарҳи маъноиву мафҳумии вожаҳо усул ё принсипи хосаи худро доранд. Чунонки муҳаққиқон огоҳанд Тӯрақул Зеҳнӣ яке аз…