Ростӣ, агар зан, ки аз хамираи зиндагибахшӣ, муҳаббатсозӣ, меҳрварзӣ, вафопарешӣ ва бурдборӣ таркиб ёфтааст, намебуд, ҷаҳону ҳастӣ, аслан қобили таҳаммулу зист намебуд, чунки ваҳшату даҳшат онро фарогир мешуд ва зиндагӣ бемаънӣ ва беҳадаф мегардид. Чун зан бо асли худ – зиндагипарастӣ ва меҳрварзӣ ба ҷаҳону ҳастии бемаънӣ ва беҳадаф ворид гардид, онро, бидуни тардид тағйир ва бар манфиати башар тарҷеҳ дод. Ин аст, ки «Меҳр дар дил парваридан расму ойини ман аст» гӯён зан бо зиндагӣ созгор шуд ва васл (якҷо кардан, пайванд додан)-ро дар муқобили фасл (ҷудо ва пора кардан) ба майдони талошҳо ва гирудорҳо овард. Васле, ки аз асл реша мегирад, инсонсоз ва ҳувиятшинос аст ва он, қабл аз ҳама, ба фитрат, фикрат, малоҳат, муҳаббат, латофат, самимият, отифат, шарофат, наҷобат, фазилат, матонат, ҷасорат ва инсонияти зан бастагӣ дорад. Сифоти мазкур, ки ҳар як дар мавқеъ ва ҷойи худ чида шудаанд, дар маҷмуъ, ба асолату маънои Зиндагӣ будани зан далолат мекунанд. Ба ин маънӣ:

(паёми шодбошии аъзои Маҳфили “Ҷаҳони андеша” ба муносибати зодрӯзи шахсияти фарҳангӣ ва дӯсти ҳақиқӣ Абдухолиқ Зуҳурӣ )

    Дар феҳристи дӯстони донишманду фарҳангии мо Абдухолиқ Зуҳурӣ ҷойгоҳи махсус дорад. Ҳарчанд ки дертар ба Маҳфили илмӣ-фарҳангии “Ҷаҳони андеша” шомил шуд, зуд аз вуҷуду ҳузури фарҳангӣ-маданиаш дарак дод. Хеле камгап аст, аммо зиёд гӯш мекунаду бисёр фикр. Баъзан соатҳо ба гуфтугӯ ва суханрониҳои дӯстону ҳампешагон таваҷҷуҳ мекунад ва пас аз мулоҳизаҳои тулонӣ ба сухан гуфтан меоғозад: суханаш самимӣ, бидуни ғаразу такаллуфоти муқаррарӣ; сабки гуфтораш отифӣ; муҳокимарониҳояш мантиқӣ, суҳбаташ кӯтоҳу иҷмолӣ, вале ҷиддӣ. Маводу матолибу китобҳои хубу дархуру ҷиддиро ба забонҳои русӣ ва хатти арабӣ тариқи электронӣ зиёд мутолеа мекунад ва аз ин ҳисоб донишу ҷаҳонбиниашро тавсеъа мебахшад. Чун дар умури фаннӣ-техникӣ мусаллат аст, барои соири дӯстону ҳампешагону корбарони шабакаҳои иҷтимоӣ маводи ҷолибу хонданиро пайдо мекунад ва дар ихтиёри онон вомегузорад. Хидмат ба дӯстону ҳампешагонро вазифаи ҷонию виҷдони мадании хеш  медонад. Ба ин маънӣ, шахсияти батамом фарҳангист. Аз тарафи дигар, марди заҳмат аст, шабу рӯз заҳмат мекашад, то нони ҳалол дарёфт намуда, зиндагиашро сару сомон бахшад.

 (Паёми шодбошӣ ба ифтихори мелоди адабиётшинос, андешаманд, равшанфикри миллӣ ва меҳанпарасти воқеӣ Устод Ҷамолиддин Саидзода)

         Имрӯз – 20 феврал, дар арафаи таҷлили ҷашни Артиши миллӣ адабиётшинос, андешаманд, равшанфикри миллӣ ва меҳанпарасти воқеӣ устод  Ҷамолиддин Саидзода зодрӯз доранд. Устод аз чеҳраҳои матраҳу шинохтаи миллӣ маҳсуб мешаванд, ки як умри азизи хешро сарфи омӯзишу пажӯҳиши масъалаҳои умдаи адабӣ-бадеӣ, илмӣ, иҷтимоӣ, ахлоқӣ, ҳувиятӣ ва маданӣ карда, то имрӯз дар  масири ташаккулу таҳаввули ҳувияти миллӣ ва ҷаҳоншиносии аҷдодӣ бардамона гом бармедорад. Ҳанӯз аз солҳои донишҷӯйӣ оғоз намуда, устод Ҷамолиддин Саидзода миллатшиносӣ, меҳанпарастӣ ва озодманиширо минҳайси мушаххасоти ҳувиятию эҷодӣ, равонию иҷтимоӣ ва фарҳангию маданӣ меъёри кору зиндагии шахсию эҷодӣ қарор дода, дар ин шоҳроҳ то имрўз, бидуни дарангу вақфа ҳаракат мекунад. Муҳимтар аз ҳама, устод Саидзода ҳувиятсозӣ ва миллатшиносиро ба унвони мабодӣ ва принсипи ҳаётӣ пазируфта, хидмат ба миллатро вазифа ва рисолати хеш медонад ва иҷрои ин рисолатро қарзи виҷдонӣ талаққӣ мекунад.

         Ахиран китоби донишманд ва шоири матраҳи миллӣ устод Беҳрӯзи Забеҳулло таҳти унвони “Адабиёт ва ҳувияти миллӣ” (ниг.: Саидхоҷа, Забеҳҳуло Беҳрӯз. Адабиёт ва ҳувияти миллӣ (Маҷмуаи мақолот). -Душанбе: “Шоҳин-С”, 2025. -288 с.) ба нашр расид. Китоб бо сарсухани Шоири халқии Тоҷикистон, барандаи Ҷоизаи давлатии ба номи Абуабдуллоҳи Рӯдакӣ, доктори илмҳои филологӣ Аскар Ҳаким оғоз шуда (С.3-5), 28 матлаби илмӣ-таҳқиқӣ ва илмӣ-оммавиро, ки ба муҳимтарин масъалаи ҳар давру замон – ҳақиқати адабӣ ва тақвияти ҳувияти миллӣ дахл доранд, фаро гирифтааст. Аз ин шумора, 10 матлаби аввалӣ фарогири мавзуоти адабиёти классикӣ буда, 18 матлаби баъдӣ ба масоили адабиёти муосири тоҷик, ки муаллиф худ аз пажуҳишгарони матраҳу муваффақи ин давраи таърихист, иртибот мегиранд.