(Паёми шодбошӣ ба ифтихори мелоди адабиётшинос, андешаманд, равшанфикри миллӣ ва меҳанпарасти воқеӣ Устод Ҷамолиддин Саидзода) Имрӯз – 20 феврал, дар арафаи таҷлили ҷашни Артиши миллӣ адабиётшинос, андешаманд, равшанфикри миллӣ ва меҳанпарасти воқеӣ устод Ҷамолиддин Саидзода зодрӯз доранд. Устод аз чеҳраҳои матраҳу шинохтаи миллӣ маҳсуб мешаванд, ки як умри азизи хешро сарфи омӯзишу пажӯҳиши масъалаҳои умдаи адабӣ-бадеӣ, илмӣ, иҷтимоӣ, ахлоқӣ, ҳувиятӣ ва маданӣ карда, то имрӯз дар масири ташаккулу таҳаввули ҳувияти миллӣ ва ҷаҳоншиносии аҷдодӣ бардамона гом бармедорад. Ҳанӯз аз солҳои донишҷӯйӣ оғоз намуда, устод Ҷамолиддин Саидзода миллатшиносӣ, меҳанпарастӣ ва озодманиширо минҳайси мушаххасоти ҳувиятию эҷодӣ, равонию…

Дӯсти ҷавон ва донишманди гиромӣ Номвари Қурбон, Имрӯз – 4 феврал Шумо ба синни 35 қадам ниҳодед. Дар ин муддат аз тариқи талошҳои шабонарӯзӣ, пеш аз ҳама, худро аз нав сохтед ва тавассути ибтикороти созанда ва ташаббусоти арзанда дар хидмати халқу Ватан камари ҳиммат барбастаед. Мунтаҳо, Шумо дар масири ташаккули ҷаҳонбинии илмӣ ва худогоҳии миллӣ гомҳои устувор бармедоред. Ба синни ҷавонӣ нигоҳ накарда, Шумо ба таври боварнакарданӣ ва хастагинопазир дар умури ташкилӣ, иҷтимоӣ, фарҳангӣ, илмӣ ва эҷодӣ фаъолед. Серҳаракатӣ ва тавонмандии Шуморо мушоҳида карда, гоҳу ногоҳ мутааҷҷибона худ ба худ суол мегузорем, ки Номвари Қурбон…

Ба неруи хирад бар рағми зиллат Даво бахшоӣ дарду захму иллат. Ба миллат ончунон пайванд гаштӣ, Ки мелоди ту шуд мелоди миллат! Дӯсту бародари гиромӣ, Назрӣ Асадзода, Аз бозе ки ба марҳилаи огоҳӣ ва шинохт аз тариқи мушоҳидоту мутолеот расидед, дар самти бозшиносии уқдаҳои фикрӣ, муъзалоти равонию ҳувиятии ҷомеа ва бозсозии тафаккури миллӣ саъю талоши фаровон варзида, то имрӯз дар ин пайроҳаи мушкилписанди зиндагӣ бардамона гом бармедоред. Шахсияти миллӣ ва иҷтимоии Шумо дар заминаи суннату фарҳанги шарқӣ-аҷдодӣ ва илму дониши ғарбӣ шакл гирифта, ба таври тадриҷӣ рушд кардааст. Омӯзиш ва мутолеоти бардавом, мушоҳидоту таҷриботи фаровон…

Танҳо ҳамон инсонҳое дар куҳансолӣ эҳсоси худризоӣ ва қаноат менамоянд, ки дар ҷавонӣ ва дар тули умр машғул ба офарандагӣ будаанд ва осори офаридаи онҳо ба онҳо дар рӯзгори пирӣ дар баробари ҳамагуна ноумедиҳо тасаллият мебахшад. Ба ин андешаи Шопенҳауер мо боз онро илова менамоем, ки на танҳо осори офарида, балки амалҳои дигаре низ ҳастанд, ки бо мумури замон аҳамият ва ҳақиқати таърихии худро ошкор месозанд ва ба муаллифи он ҷовидонагиро бармегардонанд. Амалҳои бузург на бо ҳаёҳӯ ва овозаю дарвоза, балки ниҳоят ноаён ва оромона, ба гуфтаи шоиронаи Нитше, “бо садои пои кабӯтарон” фаро мерасанд.…