“Инсони бузург шахси боэътимоди рӯҳи ҷаҳонӣ мебошад, ки он чӣ зарур ва саривақтӣ аст, онро амалӣ месозад”. Ин сухани бузургманишона аз яке аз гуфтаҳои донишманди маъруфи олмонӣ, намояндаи фалсафаи классикии немис, инчунин фалсафаи романтизм Гегел гирифта шудааст. Ҳарчанд ин ақидаи Гегел аз нигоҳи мо гуфтаи идеалистӣ аст, аммо аз ҷониби дигар хислати инсони асилу донишманди қавиирода ва садоқатпешаро аз нигоҳи фалсафӣ каму беш ташреҳ додааст. Ва ин хислати муҳим пеш аз ҳама муайян карда тавонистани вазифаи зарурӣ ва ҳамзамон иҷрои саривақтии он ва эҳсоси ҳисси баланди масъулият мебошад. Маҳз ин гуна хислатро Гегел “рӯҳи эҷодкор”…