Воқеан, Адибаи Хуҷандӣ, ки солҳои дароз тавассути шеъру адабиёт дар хидмати миллату давлат қарор гирифтааст, рисолати адабӣ, иҷтимоӣ, ихтисосӣ ва миллии худро дуруст иҷро карда, саъю талош меварзад, ки на танҳо бетарафу тамошобин набошад, балки  дар баробари ҳар чолишу мушкилот ва уқдаву муаммоҳои замон, ки боиси талхии  рӯзгори мардум мегарданд, вокуниш мекунад. Рисолати адабию иҷтимоӣ, аз як тараф ва масъулияту эҳсосу ифтихороти баланди миллӣ, аз тарафи дигар, Адибаро водор месозанд, ки нисбат ба ҳар падидае, ки ба ҳастию ҳувияти миллат таҳдид мекунад, ҳассос бошанд ва ба кулли падидаҳо бар мабнои мавқеияти миллию давлатӣ бархурд намуда, баҳои мунсифонаи саривақтӣ бидиҳанд. Ин аст, ки  кунишу вокунишҳои Адиба дар робита ба масъалаҳои ҳассосу доғи рӯз дар шабакаҳои иҷтимоӣ, ки солҳост ба майдони фарохи баҳсу мунозироту муҷодилоти катбию лафзӣ бадал гардидааст, аз шахсияти матраҳи миллию дунявӣ будани ӯ дарак медиҳанд. Мунтаҳо, кунишу вокунишоти Адиба ҷанбаи мантиқӣ, илмӣ, миллӣ ва дунявӣ доранд, ки ин навъ мавқеъгирӣ ва ба истилоҳ, ориентатсияро дар дигар адибон кам метавон мушоҳида кард. Бо ҷуръату ҷасорати тамом сари масъалаҳои ҳассоси замон баҳс кардан, бо хурофоту таассуби мазҳабӣ бидуни тарсу ҳарос дасту панҷа нарм кардан (дар ҳоле ки соири адибону донишмандону зиёиён хомӯшию сукутро ихтиёр карда, одитарин вокунишеро дар баробари хурофазадагону мутаассибони дохилию хориҷӣ анҷом намедиҳанд),  аз таҳдиду ҳангомапароканиҳои риёкорону мутаассибон наҳаросидан, сари арзишҳои миллию дунявӣ тамаркуз намудан, дидгоҳи мантиқию миллӣ доштан ва билохира минҳайси як бонуи асили муборизи миллат ҳунарварӣ ва хомафарсоӣ кардан Адибаро миёни ҳавзаҳои адабӣ, муҳити маданӣ ва фаъолони иҷтимоӣ соҳибэҳтиром кардааст. Ин аст, ки Адиба бо сабки вежаи назмӣ, катбӣ, кунишӣ ва вокунишӣ симои як адиббонуи матраҳи миллӣ-дунявиро ба тамоми маъно ифода мекунад ва табиист, ифтихори мост.

    Аз фурсати муносиб истифода намуда, зодрӯзи Адибаи гиромиро шодбош гуфта, барояш ситҳатию тандурустӣ,  қудрату тавонмандии фикрӣ, ҷуръату ҷасорати эҷодӣ ва ҳолу ҳавои ҳамешагии миллию дунявиро таманно мекунем. Воқеан:

      Эй Адиба, мабдаи шеъру шиори мостӣ,

      Бегумон, ҳусни ғуруру ифтихори мостӣ!     

    Зиҳӣ, модароне, ки Адиба барин бонувони пурҷасорати миллиро ба дунё овардаанд!

    Зодрӯз фархунда ва хуҷаста бод, Адибаи гиромӣ!

         Бо эҳтиром,

 аъзои маҳфили илмӣ-фалсафии “Ҷаҳони андеша”