Дӯсту ҳамрафиқи азизу гиромӣ,

   Ҳар сол рӯзи мелоди Шумо мо-дӯстону ҳампешагон ва ҳамрафиқону ҳамшарикон зиёд майна об мекунем, ки чанд ҷумлаи шоистае рӯйи саҳафоти сомонаӣ ва фейсбукӣ бикорем, то ифодагару арзандаи ҳайсияту шахсиятатон бошад. Мутаассифона, шахсияти Шумо ончунон ҷаззоб ва ба истилоҳ, харизматик аст, ки тасвир ва наққошии он мушкил мебошад ва ноилоҷ таманниёти ҷамъиро ба як қолиб дароварда, дар сомона ва шабакаҳои иҷтимоӣ пахшу нашр менамоем, ба умеди ин ки писанди ҳамандешону озодагон омада бошад. Ҳоло ки дар ҷараёни ҷашни сисолагиатон қарор дорем, албатта, ҳиссиёту ҳаёҷонотамон низ хеле зиёд аст. Ба ҳар сурат, мекӯшем чанд ҷумлаи отифию дӯстонаро манзур намоем, шояд ки писанди хотири шахси шумо гардад.  

    Дидору мулоқот бо аҳли завқу адабу маърифат, ки аз қадим дар қолиби  табақотии “соҳибдилону рӯшандилон” ғунҷоиш ёфтаанд, ба кас ҳаловати тоза мебахшад. Бар илова, ишораи нозуки Ҳаким Носири Хусрав, “Рӯшандилони Рӯшон ойинаи сафоянд” бар сиришти поку беолоиши қишри соҳибдилу рӯшандили ҷомеа далолат мекунад. Ба ин маъно, соҳибдилон дар ҳар давру замоне виҷдони ҷомеа будаанд ва барои бурунрафт аз мушкилоту буҳронҳои ахлоқию фикрию ақидатию маданию маърифатӣ саъю талош варзидаанд. Аз ҷониби дигар, ин табақа барои боло бурдани сатҳи саводу маърифату огоҳии ҷомеа ҳадафмандона кӯшида, дар ин роҳи мушкилписанди рӯзгор ҳиммат гуморида, сарбаландона рисолати иҷтимоию маданиашонро адо кардаанд.

Чакидаи мақола:

“Шоҳнома” мероси сутурги эрониён, дорои мазмунҳоест, ки гоҳ ба рамз омадааст ва ҳамин вижагӣ онро барои тамомии давраҳои таърихӣ коромад мекунад. Дар навиштори пеши рӯ, такияи пажуҳиш ба лиҳози истидлолӣ, матни аслии “Шоҳнома” дар бахши асотирӣ аст ва талош бар он аст, ки андешаи сиёсии лояҳо (қабатҳо)-и пинҳони сухани Фирдавсӣ ошкор шавад. Нақши дин ва намуди он ба шакли фарраи эзадӣ бознамоӣ гардад. Ин фарзия матраҳ мешавад, ки дар бахши асотирии “Шоҳнома”, дин бар сиёсат асари мустақим дошта ва гоҳ таъйинкунандаи рафторҳои сиёсӣ будааст. Ниҳоди дин ба унвони як ниҳоди қудрат ва гоҳ ба унвони абзоре дар дасти сиёсатмадороне метавониста дар азлу насби шоҳон асаргузор бошад.

  Кору фаъолияти пурсамар ва муносибати сатҳи баланди адабиётшинос, фарҳангшинос ва омӯзгори варзидаи тоҷик Нозим Нурзода шахсияти ӯро ба ҳамкорону ёру дӯстон муаррифӣ менамояд. Ҳамагӣ донишмандӣ, хирадпешагӣ, инсондӯстӣ ва меҳанпарастии ӯро эътироф намуда, ҳамчун инсони комил қабулаш доранд. Дар баробари ҳама хислатҳои хуби худ Устод Нозим Нурзода бо як иродаи қавӣ дар кору фаъолияти ҳаррӯзаи хеш хеле сахткӯшӣ мекунад. Ин аст, маҳсули эҷодӣ ӯ хеле босифат, ҳадафнок ва мубрами замон аст. Борҳо шоҳиди он будем, ки аҳли илму фарҳанг аз ҳама минтақаҳои Тоҷикистони азиз, баъди хондани мақолаҳояш ба ӯ занг мезананд ва изҳори қаноатмандиву миннатдорӣ мекунанд. Ин мақоми иҷтимоӣ ва эътирофи ҷамъиятии устод Нозим Нурзода барои ҳар як қаламбадаст ва донишманду донишҷӯ намунаи ибрат мебошад.