Сиёсатгарони дин одатан дар суханрониҳои хеш аз арзишҳои башарӣ ҳарф мезананд ва чунон  дар суханрониҳои хеш пардозгарӣ менамоянд, ки дар аввал кас гумон мекунад, ки онҳо воқеан аз ҳамин арзишҳо пайгирӣ менамоянд аммо ин танҳо як зоҳири фиребоест, ки ҷиҳати расидан ба аҳдофи хеш аз он кор мегиранд.

  Гурӯҳҳои исломгаро (исломгаро- нафароне, ки ҷиҳати расидан ба ҳадафҳои сиёсии хеш аз Ислом ба ҳайси восита истифода менамоянд) аз дарку фаҳми ин нуктаро надоранд, ки дар ҷаҳони имрӯз ҳама умур боясти ба маънии созгори ақлу мантиқ ва илму фанноварӣ ба роҳ монда шавад. Дар дигар маврид  имкон надорад ҷомеаи муоссирро аз тариқи хурофоту таассуб идора намуда, онро аз мушкилоти гуногуни иҷтимоӣ раҳо намуд. Тамоми он даъвиҳое, ки исломгароён аз ба вуҷуд овардани арзишҳои бунёдии ҷомеа мегӯянд, ҷуз дурӯғ ва риё чизе бештар нахоҳад буд.

 (Чанд андеша оиди нодонӣ, хурофот ва таассуб, ки омили асосии боздорандаи рушди миллатҳо ва нобудии давлатҳост)

   Дар дарозои таърих ва тамадуни башарӣ  яке аз омили аслие, ки сабаби бадбахтии ва ҷангу куштор, вомондагӣ, бечорагӣ ва дасти ниёзи хеш бар сӯи тахайюл дароз намудани башар гардида, ин нодонӣ будааст. Нодонӣ дар пайи хеш ҳазорон мушкили дигарро бар сари башарият овардааст. Аз ин лиҳоз, агар ба решашиносии хурофот назар афканем, он решаҳои имрӯзӣ надорад, балки умқи онро ҳанӯз аз ҷомеаи ибтидоӣ ва инсони нимаваҳшӣ метавон ҷӯст, ки он замон дар баробари ҳодисаю воқеаҳо  дониш ва таҷрибаи илмӣ надоштад. Нодонӣ ҳамвора барои башарият мушкили меҳварӣ ва сабаби бозмондагӣ ва дар якҷо покӯфтан будааст.

  Яке аз нуктаҳои муҳимтарини Паёми Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба Маҷлиси Олӣ аз 21 декабри соли 2021 ин буд: «Мо чунин мешуморем, ки бунёди миллат аз маориф оғоз меёбад ва ғамхорӣ нисбат ба маориф — сармоягузорӣ барои рушди неруи инсонӣ ва ояндаи ободии давлат ва Ватан мебошад».

  Воқеан, ҷомеаи навини мо ба самти фарзонагиву саодат ва зеҳнгароӣ қадам ниҳода, дар ин замина омӯзиши фанҳои риёзӣ, дақиқ, табиатшиносӣ ва забонҳои хориҷӣ мавқеи умумимиллӣ касб хоҳад кард.  

  4  январи  соли  2022  дар  таърихи  робитаҳои  дуҷонибаи  Ҷумҳурии  Тоҷикистон  ва  Ҷумҳурии  Мардумии  Чин,  ҳодисаи  муҳимме  ба  вуқуъ  пайваст. Маҳз  ҳамин  рȳз   ба  барқарор  ва  минбаъд  ривоҷу  равнақ  ёфтани   муносибатҳои  дуҷониба  байни  давлатҳоямон  30  сол  пурра  шуд. Дар   давоми  ин  муддат  Ҷумҳурии  Мардумии  Чин  аз  як  ҳамсоякишвари  оддӣ,  ба  яке аз  шарикони  стратегии  муҳимми  Ҷумҳурии  Тоҷикистон  табдил  ёфт. Имрȳз заминаи  меъёрӣ – ҳуқуқии  робитаҳои  дуҷонибаро  беш  аз  300  санадҳои  байниҳукуматии  дар  солҳои  гуногун  имзошуда,  ташкил  медиҳанд,  ки  онҳо  тамоми  соҳаҳоро  дарбар  мегиранд.