Проблемаи озодӣ, баробарӣ ва адолат дар ҳамаи давру замон фикри шахсиятҳои машҳури таърихиро ба худ ҷалб намудааст.  Мавқеи мо, дар маҷмуъ нисбат ба шинохти озодӣ (либерализм) ва баробарӣ аз муайян кардани идеяи адолат иборат аст.         

  Адолати иҷтимоӣ шарти куллии ҳаёти инсонӣ ва коллективии одамон ба ҳисоб рафта, он натиҷаи идеяҳои дарбаргирандаи умумиинсонӣ маҳсуб меёбад. Он ҳамчун зинаи идеалии ҷомеа дар афкори инсонҳо бинобар маҳдудиятҳои иҷтимоӣ зуҳур кардааст. Эҳсосот ва тасаввурот дар бораи адолат ва баробарии иҷтимоӣ хулосаҳои ақлонӣ ва илмии инсонҳоро дар бораи муҳити иҷтимоиашон ифода месозад. Ҳаёт барои ҳамаи одамон дар ҳамаи давру замон имкониятҳои баробар дода наметавонад. Аксарияти инсонҳо фикр менамоянд, ки онҳо бештар аз дигарон дида лоиқи зиндагии шоиста мебошанд. Дар натиҷа зарурати баробарии иҷтимоӣ ба миён меояд, ки он маҳсули шуури ҷамъиятӣ мебошад.

8 июн аз қабули Қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон «Дар бораи танзими анъана ва ҷашну маросим дар Ҷумҳурии Тоҷикистон» 16 сол сипарӣ мегардад. Дар ин робита Ректори Донишкадаи исломии Тоҷикистон ба номи Имоми Аъзам Абуҳанифа Нусратулло Зокирзода ба унвони АМИТ «Ховар» мақолае ирсол намудааст, ки дар он натиҷаи амали ин қонун бозгўӣ шудааст. Дар зер матни пурраи мақола оварда мешавад:

  Ахлоқ яке аз куҳантарин навъи маънавиёти башар маҳсуб аст, ки аксар аз пажуҳишгарони тамаддуни инсонӣ онро аввалин унсури фарҳанг меҳисобанд. Масъалаи зуҳур ва пайдоиши ахлоқ баҳси доманадорест, ки дар дарозои таърих онро ҳар пажуҳишгар аз диди ҷаҳонбиниву ҷаҳоншиносии худ мавриди баррасӣ қарор додааст. Ҳамин масъала сабаби он гардидааст, то назариёти гуногуне доир ба пайдоиши ахлоқ ба миён оянд.

   Мусаллаҳгардонии нав, силоҳҳо ва фановариҳои микробӣ бештар мавриди таваҷҷуҳи ташкилотҳои террористӣ қарор гирифтааст. Метавон бо ҷуръат гуфт, ки яроқҳои ҳастаӣ дигар як хатари аслӣ нестанд ва танҳо як қудрати потенсиалӣ ба ҳисоб мераванд. Имкони зиёд аст, ки бештари кишварҳое, ки соҳиби ингуна силоҳҳо ҳастанд, ба осонӣ наметавонанд аз онҳо бар зидди душманони худ истифода намоянд, зеро оқибатҳои фарогирии истифодаи ингуна силоҳҳо чунон густурда аст, ки қисмати бузурги ҷаҳонро дарбар хоҳад гирифт. Шуъоҳои радиоактивӣ, гарду ғуборҳои атомӣ, туфони атомӣ, ки дар қолаби марзҳои ҷуғрофӣ намеғунҷанд, қисмати васеъеро олуда хоҳанд кард. Табиатан ҳар кишваре, ки аз ин силоҳҳо истифода мекунад ва зараре, ки ба давлатҳои ҳамсоя мерасад, бояд ҷавогӯ бошад. Истифода ва истеҳсоли силоҳи биологӣ ва ҳама зербобҳои он аз ҷониби Конвенсияи байналмилалии Женева аз 17-уми июни соли 1925 манъ карда шудааст.[1]