Фарҳанги «Бурҳони қотеъ» асари лексикографиест, ки маводи зиёди луғавиро фаро гирифта, аз як тараф, ҳамчун луғати мукаммал ва аз тарафи дигар, ҳамчун асари бебаҳои этнографӣ хизмат мекунад. Ҳамзамон, фарҳанги мазкур оид ба сарчашмаҳо бо фарогирии маводи луғавӣ дар асоси қонунҳо ва усулҳои асосии лексикографӣ, тарзу равиши кор ва тартиби онҳо мураттаб гардида, чун як асари пурқимати классикӣ арзёбӣ мегардад.

 Мураттиби «Бурҳони қотеъ» Муҳаммадҳусайни Бурҳон аз луғатшиносони бузурги адабиёти форс-тоҷик буда, ин асари пурарзиши гаронбаҳояшро дар асри 17 дар заминаи таҷрибаи фарҳангнигории пешин иншо намудааст, ки он барои тозагӣ ва инкишофи забони адабӣ мусоидат мекунад [3, 2].

Мулоҳизаҳои академик Кароматулло Олимов ва доктори илмҳои фалсафа Рустам Ҳайдаров перомуни вокунишҳо ва бархӯрдҳои гуногун ба паҳншавии коронавирус дар кишварамон

 Шубҳае нест, ки имрӯзҳо буҳрони коронавирус тамоми ҷаҳонро фаро гирифта, ба мушкили рақами яки инсоният (бале, инсоният, чунки ин вирус ба ҳайвоноту наботот кор надорад) табдил ёфтааст. Офату зиёнҳои ин душмани ноаёни башарият чунон васеъ ва густурдаанд, ки таърих мислашро ёд надорад. Аммо ҳоло касе ба фикри ҳисобу китоби зиёнҳо нест. Ҳамагон, чӣҳукуматҳо ва чӣ мардум дар саросари олам аз тамоми иқтидору донишу технология истифода мебаранд, то коронавируси манҳусро аз байн баранд ва ё ақаллан таъсири онро барои худ ва дигарон камтар созанд. Барои аксари роҳатталабон ва сармоядорон дигар рифоҳу маишат, зиндагии афсонавӣ, қасру кушкҳои боҳашамат ва мошину киштиву ҳавопаймоҳои гаронқимат орзу нест, орзу ин аст, ки як рӯз бештар дар ин дунё зиндагӣ кунанд ва ё ҳаётеро наҷот диҳанд.