Истиқболи 30-юмин солгарди Истиқлолияти давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон бо шукӯҳу шаҳомати хосса ҳодисаи таърихи ва фаромӯшнашаванда дар соли равон ба шумор меравад. Маҳз бо шарофати истиқлолият, имрӯз Ҷумҳурии Тоҷикистон ба узвияти як қатор созмонҳои бонӯфузи Байналмилалӣ шомил гашта, ташабусҳои роҳбари давлат аз сӯйи ҷомеаи ҷаҳони хуб пазирои гашта иқдомҳои наҷибу созандаи он ҷонибдори гаштаанд.

Дар таърих бистуҳафтуми июни соли 1997 ҳамчун замони нави давлатдории Тоҷикистон созишномаи сулҳу Ваҳдати милли ба имзо расид. Мо халқи ватандӯст хуб дар ёд дорем, ки давлати тозаистиқлоли мо дар оғози соли 1991 баъд аз пошхурии давлатҳои итиҳоди Шӯравӣ дар Тоҷикистони азизамон гирдоби ҷанги шаҳрвандӣ гирифтор шуда, тамоми соҳаҳои иқтисоди миллӣ фалаҷ гардид ва давлатро буҳрони амиқи сиёсӣ фаро гирифт. Раванди сулҳи тоҷикон худ воқеаи беназир аст, ки сабақҳои арзишманди он на танҳо дар дохили кишвар, балки дар саросари ҷаҳон мавриди истиқбол ва омӯзиш қарор гирифт.

Раванди ҷаҳонишавӣ дар аввалҳои асри 20 бо суръати баланд доман паҳн намуда, он мавқеи худро дар миёни мамлакатҳо ва кишварҳои дуру наздик мустаҳкам намуд. Хусусан, нуфуз пайдо намудани созмонҳои ғайридавлатӣ нисбати давлатҳои миллӣ ба низоми муносибатҳои байналмилалӣ миёни давлатҳо таҳаввулоти ҷиддиро ворид сохт. Созмонҳои бонуфузи олам, аз қабили СММ ва дигар созмонҳои ғайридавлатӣ, аз як тараф, ба хотири таъмини сулҳу амният миёни давлатҳо, аз сӯи дигар, ба хотири муттаҳид сохтани мамлакатҳо барои ноил шудан ба мақсадҳои муштарак таъсис дода шуданд. Ин таҳаввулот баҳри вусъати хосса гирифтани раванди ҷаҳонишавӣ услуби ниҳоят муфид ба шумор мерафт. Бо соҳибнуфуз гаштани ин созмонҳо мавқеи…

Вазъи сиёсии чаҳони муосир, пайдоиши падидаҳои номатлуби аср, аз ҷумла терроризм ва эктремизми байналмилалӣ ақлу хуши ҷаҳониёнро ба сӯи худ кашонд ва баҳри дарёфти роҳу воситаҳои беҳтари ҳалли чунин масъалаҳо водор сохт. Чиҳати инкишофи ҷомеаи муосир бо назардошти арзишҳои умумибашарӣ, ба роҳ мондани низоми нави сиёсӣ, ки ҷаҳонро ба сӯйи муттаҳидшавӣ баҳри ноил шудан ба мақсадҳои муштарак мебарад, инқилоби наверо дар ҳаёти инсоният ба вуҷуд овард. Баҳри таъмини сулҳу амнияти башарӣ, икишофи баробари иқтисодӣ, некуаҳволии одамони сайёра аснои раванди ҷаҳонишавӣ умеди башариятро ба ояндаи ҷаҳон нек намуд. Баъд аз низоъ ва ҷангҳои пурталотуми асри гузашта, ки аҳолии ҷаҳонро хаста ва…

Илм (аз форсӣ ба маънои омӯхтан) – сохторест барои тавлид ва сомондиҳии дониш доир ба ҷаҳони табиӣ ва пешбиниҳои озмоишшуданӣ. Инчунин, ба маънои маърифат, хирад, дониш, заковат ва маҷмӯи маълумот оид ба ягон соҳа низ ифода карда мешавад. Доир ба илм нахустин маротиба олими Юнони қадим Арасту фикру ақидаҳои хешро пешниҳод намудааст. Ӯ асоси пешрафти ҳама соҳаҳоро дар ҳамин ришта, яъне илм медид. Илм одатан дар муҳити фаъолияти одам, мақсади худ, ҷамъкунии захира, классификатсия, анализ, хулосаи умумӣ, нақлкунӣ ва истифодабарии хабари ҳақиқат, тасвир кардани табиат (илми табии, табиатшиносӣ) ё фанҳои ҷамъиятии гуманитарии равиш ва пешбиникунии тараққиёти онҳо мебошад. Ба ғайр…