Эй рафта зи дил, рост бигӯ! Баҳри чӣ имшаб,

Бо хотираҳо омадаӣ боз ба сӯям?

Гар омадаӣ аз пайи он дилбари дилхоҳ,

Ман ӯ наяму мурдаву ман сояи ӯям!

Ман ӯ наям охир дили ман сарду сиёҳ аст,

Ӯ дар дили савдозада аз ишқ шарар дошт,

Ӯ дар ҳама ҷо, бо ҳама кас, дар ҳама аҳвол,

Савдои туро, эй бути бемеҳр, ба сар дошт.

Ман ӯ наям ин дидаи ман гунгу хамӯш аст,

Дар дидаи ӯ он ҳама гуфтор ниҳон буд.

В-он ишқи ғамолуда дар он наргиси шабранг,

Мармузтар аз тирагии шомгаҳон буд.

Ман ӯ наям, оре, лаби ман ин лаби беранг,

Дерест, ки бо хандае аз ишқи ту нашкуфт.

Аммо ба лаби ӯ ҳама дам хандаи ҷонбахш,

Маҳтобсифат бо гули шабнамзада мехуфт.

Бар ман манигар, тоби нигоҳи ту надорам,

Он кас, ки ту мехоҳияш аз ман, ба худо, мурд!

Ӯ дар тани ман буду надонам, ки ба ногоҳ,

Чун диду чиҳо карду куҷо рафту чаро мурд?!

Ман гӯри ваям, гӯри ваям, бар тани гармаш,

Афсурдагию сардии кофур ниҳодам,

Ӯ мурдаву дар синаи ман ин дили бемеҳр,

Сангест, ки ман бар сари он гӯр ниҳодам.”

Симини Беҳбаҳонӣ