Фирдавс Ниёзии гиромӣ,

  Дониш, биниш ва таҷрибаи худофаринию худсозӣ ба Шумо имкон фароҳам овардааст, ки миёни соири табақаҳои иҷтимоӣ, махсусан, зиёиёну фарҳангиёни миллӣ ҷойгоҳ ва мақоми шоистаю боиста пайдо намоед. Шумо аз ҷумлаи нодир забоншиносоне маҳсуб меёбед, ки ба донишҳои ихтисосӣ маҳдуд нашуда, аз ҳисоби мутолеоти  густардаи фалсафӣ сатҳи биниши худро боло бурда, дар муҳитҳои илмию эҷодӣ ва мадании миллию ватанӣ минҳайси шахсияти матраҳи илмию эҷодӣ муаррифӣ гардидаед.

 Аъзам Раҳнаварди Зарёб (Адиби Афғонистон)

(Гуфтугӯ бо Раҳнаварди Зарёб дар бораи сайри таҷаддуд дар Афғонистон. Гуфтугӯ аз Сируси Алинажод)

  Ҷунбиш ё наҳзати таҷаддуду таҷаддудхоҳӣ дар кишварҳои Шарқи Наздику Миёна, ба вижа дар кишварҳои ҳавзаи форсизабон дергоҳест, ки мавриди бознигарии пажӯҳишгарон қарор гирифта, заминаҳои айнӣ ва зеҳнии он, побарҷоии суннатҳои мазҳабиву қабилавӣ ва хурофоту ҷаҳолат дар ақибмондагии ҷомеа, гузашта аз ин, иллатҳои нокомиву шитобзадагии таҷаддудхоҳон дар таҳаққуқи ормонҳои наҷиби хеш арзёбӣ мегардад.

  Дар бораи Монтескё Огюст Конт[1] (1798-1857) солҳои баъд чунин навишт: “...Пас аз Монтескё, танҳо пешрафте, ки ҷомеашиносӣ то замони мо ба худ дида аст, асари фаромӯшнашудании Кондорсе (Condorcet) (1743-1794)[2] мебошад...” Манзур китоби: “Тарҳе аз тасвири таърихи пешрафтҳои рӯҳи инсонӣ” аст, ки дар зиндон таълиф шуда аст: Esquisse d^,un tableau historique des progre^,s de L^, esprit humain.

  Дӯсти гиромӣ ва омӯзгори асили Меҳан Одина Сафарзода,

  Ростӣ, ҳар гоҳ ки Шумо дар гирду атрофи Академияи миллии илмҳои Тоҷикистон ва махсусан, давру бари ошхонаи Раёсати АМИТ пайдо мешавед, ин минтақа гул мекунад. Шумо, ки доимо масруфи мутолеа ва мурури китобҳои наву ҷадид ва ахбору матолиби тозаи интернетӣ ҳастед, ҳангоми сари як пиёла чой нишастан ҳатман баҳси ҷолиберо матраҳ мекунед, ки мутмаинан, моҳҳо моро ба ҷустору ковишҳо вомедорад. Новобаста ба масруфиёти таълимию тадрисӣ (устод Одина Сафарзода устоди фанни забони хориҷӣ дар Донишгоҳи миллии Тоҷикистон ҳастанд), Шумо имкон пайдо мекунед, ки адабиёти тозанашри адабию бадеӣ, гузоришоту мақолоти матбуоти даврӣ, мутолиботи шабакаҳои иҷтимоӣ ва маводи дархӯри фазои маҷозиро мурур намоед.