Иғвои охирини ҳукумати нолоиқи Қирғизистон бар зидди мардуми тоҷик нишон дод, ки ин ҷинояткорон як давлатро низ дар асоси ҳамон қонунҳои ҷиноии худ идора карда истодаанд. Ҳарбиёни бешарафи ин кишвар бо фармони раҳбарони ҷинояткори худ аввал ба сарҳадбонони мо ҳамла карданд ва баъди зарбаи ҷавобии ҳомиёни шермарди Тоҷикистон тамоми конвенсияҳои байналмилалиро нақз карда, ҳадафмандона мардуми осоиштаро мавриди ҳамла қарор доданд. Онҳо дар ин ҷинояти зиддибашарии худ аз тамоми намуди яроқ истифода бурда, афроди мулкии зиёдеро ба қатл расониданд. Ин ҷинояти зиддиинсонии қирғизҳо бояд тафтиш ва гунаҳгорон ба суди байналмилалӣ кашида шаванд.

  Чанде қабл монографияи олими ҷавони тоҷик, номзади илмҳои техникӣ Н.Б. Қурбонов ва олими рус, доктори улуми кимиё, профессор Г.Т. Фрумин таҳти унвони «Влияние изменения климата на условия формирования и химического состава водных ресурсов бассейна реки Зерафшан», ки тавассути нашриёти байналмилалии LAP LAMBERT Academic Publishing дар ҳаҷми 145 саҳифа ба нашр расидааст, дастрас гардид. Монография дар асоси натиҷаҳои тадқиқоти муштараки чандинсолаи олимон таълиф ёфта, аз ҷониби академики Академияи миллии илмҳои Украина Гончарук В.В., профессори Донишгоҳи давлатии Ереван Варданян Т.Г., профессори Донишгоҳи миллии Ӯзбекистон Ҳикматов Ф.Ҳ. ва профессори Донишгоҳи давлатии Хуҷанд Раҳимов А.И. баҳои сазовор гирифтааст. Зеро он фарогири мавзуъҳои ба ҳам алоқаманди соҳаҳои география, метеорология, гидрология, экология ва ҳолатҳои фавқулола буда, дар маҷмӯъ, тадқиқоти комилан ҷадиди маҷмӯиро оид ба ҳавзаи дарёи Зарафшон дар бар мегирад. Ҳарчанд, муаллифон андешаву навиштаҳои хешро дар асоси далелҳои таҷрибавӣ ва маълумотҳои мушоҳидавӣ асоснок намуда, монографияро барои олимону мутахассисони соҳаҳои болозикр пешниҳод кардаанд, аз нигоҳи ин ҷониб он барои дӯстдорони табиату сарватҳои табиии Тоҷикистон, хосатан водии Зарафшон, ҳаводорони илмҳои заминшиносӣ ва инчунин, доираи васеи хонандагон хеле муфид мебошад.

  Астрономия аз илмҳои қадимтарин аст, ки дар натиҷаи талаботи моддию маънавии инсоният ба вуҷуд омадааст. Ивазшавии  шабу рӯз, ҳаракати Замин, Моҳу Офтоб, ҳаракати сайёраҳо  дар гумбади ситоразор, тағйирёбии фазаҳои Моҳ, пайдоиши  ситораҳои думдор, ситораҳо, ҳазорҳо воқеаҳои табии олам аз пеши назар гузаштан мегиранд, ки ҳеҷ гоҳ одамонро бетаваҷҷух нагузоштаанд. Одамонро бафикру андеша меоварданд, онҳо ҳамеша дар ҷустуҷӯи кашфи ҳодисаҳо  шуда, ҳазор солаҳо аз пайи дастовардҳо, таҳлилу барасии ҳақиқатҳои воқеии ин гумбади  нилгун мешудаанд. Мардум чунин ҳодисаҳои зиёди  табииро мушоҳида намуда ба саволҳои худ ҷавоб меҷустанд. Дар асри бистум радифҳои зиёди маснӯъ, киштиҳои зиёди кайҳонӣ сохта  шуданд, ки инсон  акнун на аз Замин, хонаву ҷойи зист балки аз Кайҳон, дар миёни ҷирмҳои  зиёди осмонӣ моҳову солҳо фаъолият намуда, олами воқеии ситоразорро аз наздик бо нодиртарин асбобу дастгоҳҳои ҳозира таҳқиқ менамояд.

    Ба даст овардани истиқлолу озодӣ дар ҳар самту сӯйе баёнгари қудрат ва тавоноии миллат ва мардум аст. Бахусус, даст ёфтан ба истиқлоли зеҳнӣ сатҳи баланди расоӣ ва балоғати насли инсонӣ дар таърихи башарӣ ба шумор рафта, он ба унвони пешзаминаи низоми муваффақи демократӣ ва дунявӣ шинохта шудааст. Гузашта аз ин, ҳар миллате, ки дар доираи тавонмандиҳои фикрию ҷисмонӣ ва қудрати равонию иҷтимоии худ ба дараҷаи истиқлоли зеҳнӣ расидааст, дар партави рушди фикрӣ озодию истиқлоли сиёсию давлатӣ ба даст оварда, дар қатори миллатҳои қудратманду мутамаддини ҷаҳонӣ қарор гирифтааст. Ин аст, ки истиқлоли зеҳнӣ заминаи истиқлоли сиёсию миллӣ мебошад ва миллат, пеш аз ҳама, бо сатҳу сифати истиқлоли зеҳнӣ миёни қавмияту миллиятҳои олам эътибору эҳтиром меёбад, эътироф мешавад ва дар миқёси байналхалқӣ ҷойгоҳу мақом пайдо менамояд.