Худкушӣ падидаест, ки аз замонҳои қадим миёни мардум маъмулу машҳур буд, аммо тасаввуротҳо оид ба ин падида дар давраҳои мухталиф дар шаклҳои гуногун инъикос мегардиданд. Ҳанӯз дар замонҳои қадим дар ҷамъият нисбати худкушӣ ақидаҳои мутақобил вуҷуд доштанд. Дар фарҳанги юнону римӣ нисбати худкушӣ муносибат манфӣ буд ва онро ҳамчун ҷиноят медонистанд. Аз рӯи қонун дастони шахси худкушро аз тан ҷудо карда, онро дар ҷойи алоҳида мегузоштанд. Дар Афина ва Спарта ҷасади шахсони худкушро беиззатона месӯзонданд ва нисбати он нафрату ҳисси бадбинӣ доштанд. Файласуфони Юнони қадим бошад, дар ин бора фикру ақидаҳои мухталифро пешниҳод кардаанд. Масалан, Пифагор ҳаёти инсонро ба ақрабаки соат шабоҳат медиҳад, ки аз тарафи Худо гузошта шудааст ва ҳеҷ кас ҳуқуқи бо хоҳиши худ тарк кардани ҳаётро надорад. Арасту бошад, чунин ақида дошт, ки марг вақти худро дорад ва онро бояд интизор шуд, аммо худкуширо ҳамчун нишонаи беҷуръатӣ ва тарсончакӣ медонист. Баҳс оид ба ин масъала дар асари машҳури Афлотун “Қонун” низ дида мешавад. Ӯ чунин ақида дошт, ки худкуширо танҳо дар ҳолати ногузиру тоқатфарсо ва таҳқир дуруст шуморидан мумкин аст [3].

  Дар мақола моҳияти физикии муҳимтарин фаҳмишҳо оиди хосиятҳои физикӣ-механикии ҷисмҳои сахт, бо таври сода пешниҳод ва муҳимияти илмӣ-амалии онҳо нишон дода шудааст. Зимни таҳлили натиҷаи ҳисобкунии мустаҳкамии назариявӣ бо усулҳои мухталиф ба даст омада ва муқоиса бо мустаҳкамии воқеӣ, актуалӣ будани омӯзиши сабабияти ин фарқият бо мақсади идора кардани раванди вайроншавӣ ва баланд бардоштани савияи мустаҳкамии воқеии ҷисмҳои сахт нишон дода шудааст.

(1)

  Муҳаққиқони осори Фридрих Нитше (1844-1900) бештар аз ҳама урупоиён, дар таҳқиқотҳои худ доир ба солҳои муҳим ва ҳодисасози зиндагии Нитше, таваҷҷуҳи хосса зоҳир менамоянд. Ин таҷрибаи мусбат аст. Чаро ки доир ба мутафаккир ва файласуфе чун Нитше, намешавад дар ҳаҷми як мақола ва ё китобе ихтисосӣ, хонандагонро қонеъ кард. Пас, зарурате пеш меояд, ки муҳимтарин ҳодисаҳои зиндагии шахсӣ ва эҷодии ӯро ба таври мухтасар ва феҳраствор ба хонандагони фозил пешкаш намоем.

  Яке аз хусусиятҳои зотии инсон хирадгароиву маърифати олам аст, вале дар тӯли замон  на ҳамаи масоилро инсон аз роҳи ақлу хирад ҳал намудааст. Зеро шинохти воқеияти олам ба инсон якбора ба даст намеояд, балки зина ба зина ва насл ба насл пурратару комилтар шуда, ба ифодаи воқеияти олам баробар мешавад. Дониш инъикоси олам буда, нахуст дар шакли тасаввуроти ибтидоӣ зуҳур мекунад. Донишҳои инсонӣ метавонанд дониши илмӣ ва ё дониши ғайриилмӣ бошанд. Инсоният то ба марҳилаи донишҳои илмӣ расидан раванди тӯлониеро пушти сар намудааст.