Мазҳаби зиндадилон хобу парешонӣ нест,

Аз ҳамин хок ҷаҳони дигаре сохтан аст!

Иқболи Лоҳурӣ

   Суботи сиёсӣ ва рушди ҷомеа ду қутби ба ҳам алоқаманди ҳаёт ва пойдориву рифоъи ҷомеа ба шумор мераванд. Вале ин ду арзиш баъзан дар лаҳзаҳои тақдирсози таърих дар ҳоли таззод қарор мегиранд. Аз ин рӯ ба вуҷуд овардани ҳамоҳангӣ дар байни оромиш(субот) ва пешрафт (рифоъ) ҳунар, фаҳм ва истеъдоди махсуси раҳбарияти сатҳи миллӣ ва маҳаллиро талаб мекунад, то ки мо тавониста бошем, ки бе истифода аз парешонӣ ва шикасту рехт, «аз ҳамин хок ҷаҳони дигареро», воқеан, ҷаҳони беҳтару олитаре сохта бошем.

В начале,  хотел бы  вкратце  акцентировать внимание на сам термин «гибрадная война»,  степень  ее  изученности  научными  и экспертными  кругами.

  Как  известно,  вторая  мировая  война 1941 – 45 годов  была  самой  кровопролитной  войной, унесшей  миллионы  жизней во  всем  мире. С  целью  недопущения  в  дальнейшем   развязывание  аналогичных  войн, была  создана Организация  Объединенных Наций и принят ее Устав. Согласно 2 статьи Устава, наложен запрет на  ведение  глобальных/ мировых войн, в т. ч. с применением ядерного, химического,  бактериологического  и иного оружия.

  В последние годы в зарубежных и отечественных СМИ публикуются различные статьи  о национальной идее и патриотизме таджиков. Одни – с высоким патриотическим содержанием, другие —  в виде хейта, то есть  недоброжелательно и неприязненно.  Одна из таких предвзятых статей о патриотизме таджиков называется «Родина, амбиции и здравый смысл: в чем национальная идея Таджикистана».Статья,  опубликованная Российским новостным агентством «Спутник» 16 февраля 2021 года, написана неким Алексеем Юсуповым, лицом, незнакомым и чуждым таджикской нации.

Накануне  очень значимых для всех нас праздников – Дня национального единства и 30-летия государственной независимости Таджикистана НИАТ «Ховар» попросило своего эксперта прокомментировать эту статью.

    Муносибати муътадил ва ҳасана дар хамаи давру замонҳо бар асари таҳаққуқ пайдо кардани фарҳанг дар умури иҷтимоӣ имконпазир буда, маҳз фароҳам овардани имконоти фарҳангӣ боиси ҳаллу фасли мушкилоту дарҳамбарҳамиҳои иҷтимоӣ, сиёсӣ, иқтисодӣ, ахлоқӣ ва равонӣ гардидааст. Оромиш ва суботи ҷомеа, қабл аз ҳама, ба равиши зиндагии фарҳангӣ ва фаъол будани ҷомеаи маданӣ, ки мунтаҳо, ба ваҳдат сабаб мегардад, марбут аст. Дар навбати худ, ваҳдат риштаест, ки миёни фард ва ҷомеа вуҷуд дошта, онҳоро ба ҳам мепайвандад. Аз ин ҷост, ки ҳар як ҷомеа, табиатан, ниёз ба ягон шакли ҳамбастагӣ ва ваҳдатро дорад (ниг.:Идиев Х. Ваҳдат ва омилҳои иҷтимоии таҳкими он. Назария ва методологияи ваҳдати миллӣ. –Душанбе: Дониш, 2007. -С.22-23). Ваҳдату ҳамбастагӣ ва раванди ташаккулу инкишофи он ба фазо ва муҳити фарҳангӣ бевосита алоқаманд аст ва дар паҳнои муносибатҳои фарҳангӣ ва маданӣ устувор мешавад.