Умри Айнӣ аз барои халқ сарфи хома шуд, Халқи моро дафтари Айнӣ шаҳодатнома шуд. Сарзамини мо худ аз осори ӯ сар мешавад, Ин замин бо ӯ ба дунёе баробар мешавад.

Зи лавҳи гӯрҳо, аз мармари сарди мазористон, Зи хоки мурдагони зиндатар аз зиндадаргӯрон,Зи нақши ҳар катиба, нақши нохун дар тани зиндон,Зи соҳилҳои бедарё, зи дарёҳои беҷарёнТу моро кофтӣ, устод,Ту моро ёфтӣ, устод!

Баҳор омад, зи умрам боз як соли дигар бигзашт, Тамоми зиндагӣ оҳиста аз пеши назар бигзашт.Ба мисли гўшту нохун ман ҳамеша бо Ватан будам,Агарчи нисфи умри беҳтаринам дар сафар бигзашт.

Шеъри рӯз «Зи сўзи сина кабобам, зи сели дида харобам,Ту шамъи базми касонию ман дар оташу обам».Биё ба ҳуҷра, ки пайдост ҷому бодаи беғаш,Кушой чеҳраю бо мо даме нишину қадаҳ каш.

Рӯзи нав меоварад, шӯру шароре нав ба нав, Номаи лутфи ҳабибе бар нигоре, нав ба нав. Тирамоҳи умр дорад, рангу оҳанги хазон, Офтоби Ишқ мезояд, баҳоре нав ба нав.