Баҳор омад, зи умрам боз як соли дигар бигзашт, Тамоми зиндагӣ оҳиста аз пеши назар бигзашт.Ба мисли гўшту нохун ман ҳамеша бо Ватан будам,Агарчи нисфи умри беҳтаринам дар сафар бигзашт.

Шеъри рӯз «Зи сўзи сина кабобам, зи сели дида харобам,Ту шамъи базми касонию ман дар оташу обам».Биё ба ҳуҷра, ки пайдост ҷому бодаи беғаш,Кушой чеҳраю бо мо даме нишину қадаҳ каш.

Рӯзи нав меоварад, шӯру шароре нав ба нав, Номаи лутфи ҳабибе бар нигоре, нав ба нав. Тирамоҳи умр дорад, рангу оҳанги хазон, Офтоби Ишқ мезояд, баҳоре нав ба нав.

Чашмони наврӯзӣ Аз нигоҳи сабзчашме дар ҷаҳони ишқи ман, Лолаву себарга мерӯяд саропо сабзранг. Дар ҷаҳони ошиқӣ, оҳанги якрангӣ хатост, Шукри ин чашмон, ки мебинам навоҳо сабзранг.

Баҳори Ишқ Зинда бодо ин Баҳору сад баҳороне дигар, Лола бошад ҳар замону лоларӯёне дигар. Мо, ки бо оҳанги гулзору чаман дилбастаем, Марҳабо, эй қумриву савти ҳазороне дигар.