“Эй рафта зи дил, рафта зи бар, рафта зи хотир! Бар ман манигар, тоби нигоҳи ту надорам. Бар ман манигар, з-он ки ба ҷуз талхии андӯҳ, Бар хотир аз он чашми сиёҳи ту надорам.

Табиат лавҳи наққошии пур аз ранги Наврӯз аст, Дар он ҳар гӯша чун як сафҳаи Аржанги Наврӯз аст.

 Шаҳри мо аз гулрухон мисли гулистоне бувад, Аз лаби хандонашон боғи шукуфоне бувад.

Ҳар гаҳе пироҳанат дар зери борон тар шавад, Тарҳи андоми қашанги ту намоёнтар шавад.

(Дар арафаи соли нав духтари ношиносе ба воситаи телефон ба ман изҳори ишқ намуд...) Дар хазони ишқ пайғоми баҳорам додааст, Дар шаби ялдо нишоне аз наҳорам додааст. Гуфтугӯе доштам бо ҳотифе аз аҳли қудс, Аз ҷаҳони нуриён бонги шиорам додааст.