Бидонед, ки ҳеҷ коре бе устоде муяссар намешавад, ва ҳар ки бе устод коре кунад бебунёд бошад. Одоби шогирд ин аз муаллим вобастааст ва баъд аз оила, сарчашма мегирад. Кӯдаке, ки аз хурди бо ақлу тамиз аст то охири умр ҳамин хел меравад. Ва инсоне, ки аз хурди бе ақлу бе фаросат бошад ҳамин тавр ба балоғат мерасад. Ва аз ӯ умеде пойдор намешавад.

 Агар пурсанд, ки одоби шогирд чандаст, бигуй ҳашт:

  Бидон, эй писар, ки воҷиб аст асли худро шинохтан ва ҳурмат доштан. Асли фарзанд падару модар аст.

  Ва зинҳор, эй писар , ки ранҷи падару модар хор надорӣ. . . Пас ҳаққи падару модар агар аз рӯи дин нанигарӣ , аз рӯи хираду мардумӣ бингар , ки падару модар мунтиҷи некиву асли парвариши нафси туанд. Чун ту дар ҳаққи эшон муқассир бошӣ, чунон бувад, ки ту сазои ҳеҷ некӣ набошӣ ва он кас, ки вай ҳақшиноси некии асл набошад, некии фаръро ҳам қадр надорад.

Ҳикоя

 Дар саҳни Донишгоҳ ҷасади як донишҷӯи курси  панҷро  пайдо карданд. Ӯ  бо корд кушта шуда буд.  Полис омада гирду атрофи Донишгоҳро муҳосира кард.  Дар Донишгоҳ аллакай донишҷуён дар ташвиш  афтода  буданд. Баъди ду рӯз боз ҷасади як донишҷӯи дигарро дар назди ошхонаи   Донишгоҳ пайдо мекунанд.  Аз донишҷӯён сар карда то устодон,  ҳама дар ташвиш афтоданд.   Онҳо бо худ меандешиданд,  ки   чи   гап   бошад.   Чи  касе  донишҷӯёнро кушта  истодааст.  Курсҳои якуми Донишгоҳ  бисёр  бачаҳои  кунҷков буданд. Самира  дар  курси як мехонд. Хоҳари Самира  ду сол пеш фавтида буд. Хоҳараш низ хонандаи ҳамин Донишгоҳ буд. Ӯ Насиба ном дошт.    Самира, Заррина, Шаҳром  ва  Умед  ҳамкурсҳо буданд.  Як  рӯз  дарсашонро тамом  карданду   бо  роҳи  қафои  Донишгоҳ суҳбаткунон  ба хона мерафтанд. 

Ҳикоят

 Подшоҳеро шунидам, ба куштани асире ишорат кард. Бечора дар полати навмедӣ маликро дашном додан гирифт ва сақат гуфтан, ки гуфтаанд: «Ҳар кӣ даст аз ҷон бишӯяд, ҳар чӣ дар дил дорад, бигӯяд»: