Намунаи “Ман ҳамеша ҷо мемонам”. Маънояш ин аст, ки мо ҳамеша, чи дар мавқеи тавлид, чи дар шурӯъи мадраса, чи дар тиҷорат ва чи дар рафтан ба таътилот ё хеле дер мерасем ва ё хеле зуд. Ҳамеша дар вақти нодуруст дар ҷои дуруст будан. Ҳамчунин истеъдоди хуб ва муаллими бад доштан ё муаллими хуб ва истеъдоди бад доштан ва ё фоқиди ҳарду будан (надоштани ҳарду).

  Маълум аст, ки бемории коронавируси COVID-19 дар арсаи ҷаҳонӣ яке аз масъалаи муҳими баҳсу баррасӣ дар равобит ва ҳамкориҳои миёни кишварҳо ва созмонҳои байналмилалию минтақавӣ гардидааст. Маҳз ба ҳамин хотир таҳлилгарону коршиносон вазъияти имрўза ва ояндаи сайёраро ҳамчун тартиботи нави ҷаҳонӣ ва идоранамоии афкори ҷомеаи ҷаҳонӣ баҳогузорӣ менамоянд. Зеро хурўҷ ва бо суръати баланд паҳн шудани коронавируси COVID-19 бори дигар собит сохт, ки илми башарӣ ҳанўз ҳам дар бартараф кардани хатароту мушкилот оҷиз аст.

  Мусаллам аст, ки 21 декабри соли 2016 Маҷмааи умумии Созмони Милали Муттаҳид қатънома оид ба қабули Даҳсолаи байналмилалии амал «Об барои рушди устувор, солҳои 2018-2028»-ро қабул намуд. Қайд кардан ба маврид аст, ки ин ташаббуси чоруми Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар арсаи ҷаҳонӣ аст. Эълон гардидани даҳсолаи дуюми байналмилалӣ таҳти унвони «Об барои рушди устувор, солҳои 2018-2028», ки ташаббус ва пешниҳоди навбатии Ҷумҳурии Тоҷикистон дар масъалаи об мебошад, собит намуд, ки Тоҷикистон ҳамчун кишвари соҳибистиқлол ва ҷонибдори сиёсати «дарҳои боз» ҳамеша ба ҳалли мушкилоти глобалӣ, хусусан таъмини сайёра бо оби тозаи ошомиданӣ таваҷҷуҳи махсус зоҳир намуда, ҷомеаи ҷаҳонро барои ҳамкорӣ дар ин самт даъват менамояд.

  Масъалаи баробарҳуқуқии мардону занон яке аз масоили калидӣ ва мушкили иҷтимоӣ ба шумор рафта, ба он чӣ дар сатҳи байналмилалӣ ва чӣ дар сатҳи миллӣ аҳамияти махсус дода мешавад. Дар Эъломияи ҳазорсолаи Созмони Милали Муттаҳид (соли 2000) масъалаи баробарии мардону занон, васеъ намудани ҳуқуқу имконоти бонувон ҳамчун самти афзалиятнок арзёбӣ гардидааст. Дар моддаи 1 Эъломияи ҳуқуқи инсон омадааст, ки тамоми одамон озод ва аз ҷиҳати шаъну шараф ва ҳуқуқҳо баробар ба дунё меоянд. Инчунин, бо мақсади таъмини баробарии мардону занон як қатор санадҳои меъёрии ҳуқуқии байналмилалӣ, аз ҷумла Паймони байналмилалӣ оид ба ҳуқуқҳои шаҳрвандӣ ва сиёсӣ, Паймони байналмилалӣ оид ба ҳуқуқҳои иқтисодӣ, иҷтимоию фарҳангӣ, Конвенсия дар бораи барҳам додани тамоми шаклҳои табъиз нисбати занон (1999), Протоколи иловагӣ ба Конвенсия дар бораи барҳам додани ҳама шаклҳои табъиз нисбати занон (1999), Эъломияи Венаю Барномаи амалҳо (1993), Эъломияи Пекину Барномаи амалҳо (1995), Қатъномаҳои №1325 ва №2122 Шўрои амнияти СММ қабул шудаанд. Ин санадҳои байналмилалӣ, ки баробарҳуқуқии мардону занонро таъмин мекунанд, аз ҷониби Ҷумҳурии Тоҷикистон эътироф гардидаанд. Дар Тоҷикистон баробарии мардону занон, аз ҷумлаи ҳуқуқҳои конститутсионӣ эътироф ва кафолат дода шудаанд, ки моддаи 17 Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистон далели ин гуфтаҳост.