Имрӯз муносибати салоҳиятнокӣ дар таълими фанҳо ба ҳукми анъана даромада истодааст. Доир ба ин масъала қариб ба ҳамаи фанҳои таълимӣ дастур ва роҳнамо таҳия шуда, мавриди амал қарор дода шуддаанд, аммо доир ба ин масъала дар таълими адабиёт ягон дастур ва роҳнамое нест.

  Пешвои миллат ба масъалаи мақом ва ҷойгоҳи забон эътибори ҷиддӣ медиҳанд ва дар ҳамаи маворид онро ҷун рукни пешрафти ҷомеа арзёбӣ менамоянд. Ба андешаи Сарвари давлат, ”забони миллӣ барои дар сатҳи байналмилалӣ муаррифӣ кардани миллат  нақши калидӣ дорад. Гузашта аз ин, забони тоҷикӣ ба сифати яке аз забонҳои ширину шоирона ва шевотарини дунё аз ҷониби бузургтарин шарқшиносони ҷаҳонӣ эътироф гардидааст”(1). Воқеан, ин нуқтаи назари Эмомалӣ Раҳмон дар таърихи тамаддунофари мо исбот шудааст ва муносибати соҳибони забон аз ҳамин назаргоҳ имкон фароҳам меорад, ки забони тоҷикӣ ҳамчун забони миллӣ рушд намояд ва дар муаррифии кишвар саҳим бошад. Ишорати Пешвои миллат ба афроди соҳибназар ва соҳибқалами  миллати тоҷик аст, ки дар дарозои қарнҳои пешин маҳз бо ҳамин забон асар офаридаанд ва мероси арзишмандеро барои имрӯзиён мерос гузоштаанд. Сарвари давлат муътақиданд, ки “маҳз забон бо иқтидор ва тавонмандиҳои худ миллати тоҷикро дар арсаи муборизаҳои сиёсӣ, мафкуравӣ ва фарҳангӣ муқовиматпазир сохтааст”(1).

  Миробид Сайидои Насафӣ аз зумраи суханварони баландпоя ва гаронмояи адабиёти классикии тоҷик буда, осори баландмазмуну пурқимати ӯ аз истеъдоди баланди шоирии ӯ дарак медиҳад. Ӯ аз шоирони пурмаҳсули тоҷик ба ҳисоб рафта, куллиёти осораш бештар аз нуҳ ҳазор байт мебошад. Ба қавли муаллифи тазкираи “Музаккир-ул-асҳоб” Малеҳои Самарқандӣ, “Матлае нест, ки дар мақтааш номи ӯ пайваста набошад, ғазале нест, ки ӯ мухаммас набаста бошад. Ғазалҳои ғаррояш суханваронро санад аст ва мухаммасҳои раънояш гули рӯи сабад аст, шаҳрошӯбаш шӯрҳо дар бозорҳо андохта, рубоиёташ аркони абётро бапо сохта, қасоидаш лангардор, маснавиаш соҳибасрор, муқаттаоташ панд, мустазоди ӯ дилписанд, мувашшаҳоаш муаммо, луғзаш рамзу иймо, номатбӯи ӯ матбӯъ, он чи гуфта, ҳама маснӯъ, ин мазкуротро бисёр хуб ва маънидор гуфта”(1.294).

  Ҷашни Наврӯз аз қадимтарин ҷашни мардуми ориёӣ буда, то имрӯз мавқеияти худро гум накардааст ва онро ҳамчун иди суннатӣ бо шодмониву хурсандӣ дар шаҳру вилоят ва ноҳияву деҳот бо базму тараб ва пухтупазҳои солинавӣ-баҳорӣ барои баракату фаровонӣ бо шодобӣ  ҷашн мегирифтанд. Ин ид ва ё анъанаи фараҳбахш то имрӯз ҳам давом дорад ва боз ҳам ҷашнгириву тарғибу ташвиқи он ҳамчун иди баҳор, иди кишту кор ва заминагузорӣ барои ҳосили сол ва тару тоза намудани гулгашту хиёбонҳо дар кишварамон идома ёфта истодааст.