«Низоъҳои фарҳангӣ тадриҷан таҳким ёфта, назар ба дигар  давраҳо имрӯз хавфноктар мешаванд»

Ватслав Гавел

         Мисли дарё умри мо андар гузар,

         Мисли дарё шӯри авмоҷаш ба сар,

         Гоҳ хомӯшу гаҳе тӯфонасар,

         Гоҳ аз хешу аз олам бехабар,

         Аз пайи шому саҳар,

         Рӯ ба рӯ бо сад хатар,

         Дар талоши баҳру бар,

         Меравад осемасар.

  Ховари Миёна ё ба истилоҳи геополитикии шарқшиносони аҳди Иттиҳоди Шуравӣ, Шарқи Миёна ва Наздик яке аз марказҳои тамаддуни башарист, ки чи дар замони устуравию ривоятии башарӣ ва чи дар замони таърихнигории илмӣ бештар мавриди даргириҳову носуботиҳо, ихтилофоту зиддиятҳои тунди иҷтимоӣ ва ҳамзамон хостгоҳи асли тамаддун ва адёни бузурги тавҳидӣ, то ба имрӯз шинохта шудааст.

  Гулрӯ рӯзи шанбе, субҳи барвақт аз хоб хеста, азми сафари Душанбе кард. Ӯ ният дошт, ки бо фарзандонаш маслиҳат намуда, аз бозор ҷиҳози тӯйи домодии ду писарашро бихарад. Дар ду тарафи шоҳроҳи «Кӯлоб – Душанбе» майсаву себарга дамида, гулҳои лоларо насими сабуксайру атрогини саҳаргоҳӣ ба рақс оварда буд. Ба назар чунин менамуд, ки табиат дар дашту даман қолинҳои рангорангро густурда, оғӯши пурмеҳрашро ба истиқболи меҳмонҳои деринтизораш боз карда бошад.