Идеяи сиёсатмадорон ва иқтисодчиён, ҳарчанд онҳо ҳақ ҳастанд ва ё иштибоҳ менамоянд, барои ҳамаи давру замон аҳамияти бузург дорад. Зеро ҳаёт бе идеяи онҳо мукаммал буда наметавонад. Дар таърихи ақлонии   инсоният ҳеҷ гоҳ монанди имрӯз барои рушд ва инкишоф додани сохтори тафаккуру тасаввур имконият фаро нарасида буд. Бо вуҷуди он ҳама комёбиҳои беназир, боз якқатор муаммоҳои иқтисодӣ, сиёсӣ, ва экологӣ низ бани башарро ба ташвиш оварда, олимону сиёсатмадорони беҳтарин барои бартараф намудани он, идеяҳои рушдро пешниҳод намуда истодаанд. Ҳаёт бе муаммо буда наметавонад, аммо вазифаи илм ва рисолати олим дар он аст, ки барои башарият идеяи роҳи расидан ба «зиндагии хуб»- ро нишон дода тавонад.    

  Атомизм не только обосновал два атрибутивных признака конкрет­ного объекта, но и заложил теоретический фундамент (по крайней мере в его древнеиндийском варианте) для выделения третьего признака це­лостного объекта.

  Дело в том, что различие в первоначальном положении атомов и разнообразие их скоплений в конечном итоге приводят к возникновению специфически целостного биологического организма. Это специфически целостное образование организмов дало основание атомистам выделить другой органический признак неделимого объекта – «уникальность». Хотя идеи об уникальности сами по себе не лишены, определенных эв­ристических значений и не претендуют на роль, методологического статуса науки, тем не менее, вопрос об уникальности целостного биологи­ческого организма являлся основополагающей проблемой в процессе развития естественнонаучного знания. Дальнейшее развитие идеи об уникальности объектов, несомненно, базировалось на достигнутых атомизмом успехах.

ШЕЪР ДАР ҲАЛҚАМ БИМИРАМ

 (Мусоҳибаи ихтисосӣ  бо шоири шаҳир устод Бозор Собир)

Дар арафаи зодрӯзи Устод Бозор Собир, шоири шаҳири тоҷик, барандаи Ҷоизаи давлатии Тоҷикистон ба номи Абӯабдуллоҳи Рӯдакӣ ин мусоҳибаро дар бораи масоили шеъру шоирӣ анҷом дода, умедворем, ки андешаҳои устод  хонандаи нуктасанҷи  тоҷикро ба уфуқҳои хаёлангези  нави  сухан раҳнамун месозад.

Масъалаи баробарҳуқуқии зану мард яке аз мушкилоти умда дар тамоми давру замон, аз ҷумла асри 20 буд. Муҳимтар аз ҳама, дар ҷомеаҳои мусалмонӣ ин масъала ҳассосияти бештар дошт. Дар оғози аср, дар пайравӣ ба кишварҳои ғарбӣ раванди озодиҳои бештар додан ба занон дар сатҳи оила ва ҷамъият шурӯъ шуд. Занону духтарон ба мактабҳо ҷалб шуданд ва касбу ихтисосҳои муайянро аз худ мекарданд. Озодиҳои фардӣ, аз қабили пӯшиши ихтиёрии либос ба назар мерасид. Барои мисол, дар Ирон  то сар задани инқилоби исломӣ занон дар интихоби либос озодӣ доштанд.