Ҳикоя

 Дар саҳни Донишгоҳ ҷасади як донишҷӯи курси  панҷро  пайдо карданд. Ӯ  бо корд кушта шуда буд.  Полис омада гирду атрофи Донишгоҳро муҳосира кард.  Дар Донишгоҳ аллакай донишҷуён дар ташвиш  афтода  буданд. Баъди ду рӯз боз ҷасади як донишҷӯи дигарро дар назди ошхонаи   Донишгоҳ пайдо мекунанд.  Аз донишҷӯён сар карда то устодон,  ҳама дар ташвиш афтоданд.   Онҳо бо худ меандешиданд,  ки   чи   гап   бошад.   Чи  касе  донишҷӯёнро кушта  истодааст.  Курсҳои якуми Донишгоҳ  бисёр  бачаҳои  кунҷков буданд. Самира  дар  курси як мехонд. Хоҳари Самира  ду сол пеш фавтида буд. Хоҳараш низ хонандаи ҳамин Донишгоҳ буд. Ӯ Насиба ном дошт.    Самира, Заррина, Шаҳром  ва  Умед  ҳамкурсҳо буданд.  Як  рӯз  дарсашонро тамом  карданду   бо  роҳи  қафои  Донишгоҳ суҳбаткунон  ба хона мерафтанд. 

Ҳикоят

 Подшоҳеро шунидам, ба куштани асире ишорат кард. Бечора дар полати навмедӣ маликро дашном додан гирифт ва сақат гуфтан, ки гуфтаанд: «Ҳар кӣ даст аз ҷон бишӯяд, ҳар чӣ дар дил дорад, бигӯяд»:

Марде духтаракеро дида, чунон бастааш шуд, ки то ҳанӯз ҷинси латифе варо ин қадр ба худ накашида буд. Мардак бастаи духтарак шуд, ҳарчанд кайҳо зану писар дошт. 

Ва мардак тавонист духтаракро майл кунонад ба хештан ва ҳатто оварда тавонад ба ҳавлии худ.Вале духтарак гул барин нозук буду кӯдак барин малеҳ. Чунон нозуку малеҳ, ки гӯё аз расиши вай барин одами солор озор меёфт. Нозукӣ ва назокати кӯдакона дошт духтарак.

Шаб буд. Ба ғайр аз шир-шириҷӯйчаи назди ҳавлӣ ягон чиз сукунати атрофро халалдор намекард. Малоҳат оҳиста азҷойи хоб хеста, кӯрпаи болои фарзандонашро дуруст намуду ба берун баромад. Табиат низ ба мисли Малоҳат гӯё мотам дошт магар, ки осмонро абрҳо печонида гирифта, ситорае намедурахшид. Малоҳат нафаси чуқуре кашида, боз ба осмон назар кард. Чанд ситораҳоро дид, ки аз паси абри сиёҳ базӯр намуддор мешуданд. Ҳарчанд ӯ дар байни ситораҳо ситораи худро меҷуст, аммо…