Ҳар як таҳаввулот дар олами сиёсат, иқтисод ва илму техналогия ба вуҷуд омада ба ҳаёти башари таъсири амиқ гузошта, инсонҳоро баҳри тағийри ҳолат, муносибат ва фарҳанг ҷиҳати мутобиқ шудан ба вазъи нави ба миён омада, водор месозад. Дар заминаи тарақиёти техналогия, шароити наве барои зисту зиндагӣ фароҳам оварда шуд. Инсонҳо барои мутобиқ сохтани тарзи ҳаёту фаъолияти худ ба ин шароит баҳри такмили рафтор, гуфтор, ахлоқ, фарҳанг ва арзишҳои худ мепардозанд. Онҳо ҷиҳати қарор гирифтан дар замони муосир ва ба хотири мудерн шудан на фақат фарҳанг ва сару либоси худро тағийр медиҳанд, балки дар баробари ин муносибат ва афкори худро низ такмил медиҳанд. Нигоҳи ин қабил инсонҳо ба ҷомеа, ҷаҳон ва дар маҷмӯъ ба олами атроф тамоман дигар буда, тафаккури нисбатан нав ва фарқкунандаро доро мебошад. Ба фарқ аз инсонҳои ҷомеаи суннати дар ростои фарҳанг ва эътиқодоти гуногун, таҳамулпазир буда, баъзан дар муносибату муошират аз арзишҳои мухталиф истифода менамоянд.

   Муҳтаво. Нақши соҳибкорӣ дар соҳаи сайёҳӣ дар рушди иқтисодиёти мамлакат шарҳ ва  таҳлил карда шудааст. Асосан  ба паҳлӯҳои рушди иқтисодӣ ва иҷтимоии ҷомеа, ки соҳаи сайёҳӣ ҳамчун омили асосии пешрафти он ба ҳисоб меравад, диққати махсус дода шудааст.  Инчунин соҳибкорӣ дар соҳаи  сайёҳӣ ва ё бозори сайёҳӣ ва даромад аз ин соҳа бо дигар давлатҳои пешрафта муқоиса ва баррасӣ карда шудааст. Вобаста ба пешбурд ва дурнамои соҳибкории сайёҳӣ дар мамлакатамон  пешниҳодҳои муфид тавсия дода шудааст.

  Дар низоми давлатдори Фаронса зери мафҳуми дунявият, асосан ҷудо будани давлат ва дин фаҳмида мешавад. Яъне, давлат ба равандҳои ҳаёти динҳои мухталифи дар кишвар мавҷудбуда бетараф аст. Ба дигар маъно, мафҳуми дунявият ифодакунандаи шарти конститутсионӣ дониста шуда, ҷудоии давлат аз созмонҳои диниро мефаҳмонад.

  Дар ҳеҷ давру замон шумораи олимон, оқилон, донишмандон ва хирадмандон ба ин ҳад зиёд набуд, ки имрӯз ҳаст. Аммо ҳеҷ гоҳ башар то ба ин ҳад дар ҳалли мушкилии замони худ оҷиз набуд, ки имрӯз аст. Инсон чунин як зарфияти тағйири ҷаҳон, сафар ба кайҳон ва фароҳам овардани шароити зист дар онро пайдо намудааст, аммо дар баробари оддитарин мушкилҳои ҷамъиятиву ҷаҳонӣ ҳайрону нотавон аст. Ҷомеае, ки инсон онро сохтааст, дар он зиндагӣ кардан барои худи ӯ мушкил ва ҳатто номумкин гаштааст. Ҳамарӯза ҳазорҳо нафар дар ҷаҳон бо нишони эътироз аз ин навъи ҷомеа даст ба худкуши мезананд ва робитаи худро ба таври ҳамешагӣ бо ин ҷаҳон қатъ месозанд.