(Ба муносибати солгарди пойтахти кишвар – шаҳри Душанбе)

   Дар ибтидо тавзеҳоти иҷмолиро бар ин мазмун зарур медонам, ки матлаби мазкур 20 соли қабл (октябри соли 2004) навишта шуда, ба муносибати 80-солагии пойтахти Ҷумҳурии Тоҷикистон шаҳри Душанбе бахшида шуда буд. Вақте ки ба бойгонии шахсӣ сар задам, мақоларо пайдо намудам ва тасмим гирифтам, онро бидуни тасҳеҳи маъноӣ ва бо андак таҳрири имлоию забонӣ хидмати хонандагон қарор диҳам. Албатта, Душанбеи 20 соли қабл аз Душанбеи имрӯза бакуллӣ мутафовит аст: он ба як марказ ва ба истилоҳ, шаҳр-полиси матраҳи сиёсию маданию миллӣ бадал шудааст ва ба лиҳози инфрасохторӣ, эстетикаи шаҳрсозӣ, шеваи тарроҳӣ, тарзи сохтмони иншоотҳои замонавӣ, ҷобаҷогузории боғҳои фарҳангӣ-фароғатӣ ва имиҷи шаҳрофаринӣ бо марокизи бузурги минтақавию ҷаҳонӣ ҳамнабардӣ мекунад. Кайфият ва чигунагии матлабро ба маърази таҳлилу баҳогузории хонандагон вомегузорем.

  Ҳукуматҳои тоталитарӣ ва яккатоз дар тӯли таърихи инсонӣ мардумро ба гурӯҳҳо, мазоҳибу равияҳои мухталиф ҷудо намуда, тухми нобоварию нифоқро байни онҳо коштанд ва дасисакорӣ ва найранги сиёсӣ то имрӯз мавриди корбурди сиёсатмадорони навин қарор гирифта истодааст. Мардум, ки аз моҳияту табиати ин ақаллиятҳои сиёсию динӣ огоҳ нест, ногузир ба доми фиреби идеологияи онҳо меафтад ва дар натиҷа, низоъҳои тӯлонӣ ва ҷангҳои хунин дар сатҳи ҷаҳонӣ сурат мегиранд, ки бевосита ё бавосита манфиатҳои гурӯҳҳо ё ба истилоҳ тоталитарҳоро бароварда месозанд. Таъкид намудан бамаврид аст, ки ҳукуматҳои худкомаи асри бист боиси сар задани ду ҷанги ҷаҳонӣ шуданд, ки дар натиҷа ҷони миллионҳо аз даст рафта, ҳазорон нафар ба вартаи фақру ноумедӣ афтиданд (таваҷҷуҳ шавад ба китоби: Арент Ҳ. Тоталитаризм. Тарҷумаи Муҳсин Салосӣ. Теҳрон: Созмони интишороти «Ҷовидон», 1366. -С. 6-7). 

  Дар замони пешрафти илму техника ва сарбориҳои зиёди корӣ бештари одамон ба афсурдаҳолӣ ва депрессия гирифтор шуда, қобиляти лаззат бурдан аз ҳаёт ва хушбахтиашонро гум карда истодаанд. Бинобар ин масъалаи дарк кардани хушбахтӣ хусусан дар синни ҷавонӣ яке аз мушкилоти мубрами инсон ба ҳисоб меравад.

  Ассамблеяи Генералии Созмони Милали Муттаҳид дар эъломия 66/281 аз 12 июли соли 2012 20-уми мартро рӯзи байналмилалии хушбахтӣ эълон намуда, аз соли 2013 сар карда, ҳамасола  рӯзи байналмилалии хушбахтиро таҷлил мекунад, то аҳамияти хушбахтӣ дар ҳаёти одамон дар саросари ҷаҳон эътироф ва дарк карда шавад.

   Аслан ҳар як ҳодисае, ки дар табиат рӯй медиҳад, сабаби худро дорад ва баъзе аз ин ҳодисаҳо хусусияти даврӣ такроршаванда доранд. Шарҳ додани  сабаби ба амал омадани ҳодисаи даврӣ ва такроршавии он баъзан аз рӯи мушоҳидаҳои бардавом  имконпазир мешавад. Ин ишора ба яке аз ҳодисаҳои табиӣ – ивазшавии фаслҳои сол дар сатҳи Замин ва дигар сайёраҳои Низоми офтобӣ тааллуқ дорад.