Имрӯз муносибати салоҳиятнокӣ дар таълими фанҳо ба ҳукми анъана даромада истодааст. Доир ба ин масъала қариб ба ҳамаи фанҳои таълимӣ дастур ва роҳнамо таҳия шуда, мавриди амал қарор дода шуддаанд, аммо доир ба ин масъала дар таълими адабиёт ягон дастур ва роҳнамое нест.

Одамиро маҳшаре бе хайру шар, зебанда аст,

Маҳшаре дур аз хурофоти башар, зебанда аст.

Бандаи мирандаро, бе илм растохез нест,

Бандаи озодаро, фатҳу зафар зебанда аст.

  Пешвои миллат ба масъалаи мақом ва ҷойгоҳи забон эътибори ҷиддӣ медиҳанд ва дар ҳамаи маворид онро ҷун рукни пешрафти ҷомеа арзёбӣ менамоянд. Ба андешаи Сарвари давлат, ”забони миллӣ барои дар сатҳи байналмилалӣ муаррифӣ кардани миллат  нақши калидӣ дорад. Гузашта аз ин, забони тоҷикӣ ба сифати яке аз забонҳои ширину шоирона ва шевотарини дунё аз ҷониби бузургтарин шарқшиносони ҷаҳонӣ эътироф гардидааст”(1). Воқеан, ин нуқтаи назари Эмомалӣ Раҳмон дар таърихи тамаддунофари мо исбот шудааст ва муносибати соҳибони забон аз ҳамин назаргоҳ имкон фароҳам меорад, ки забони тоҷикӣ ҳамчун забони миллӣ рушд намояд ва дар муаррифии кишвар саҳим бошад. Ишорати Пешвои миллат ба афроди соҳибназар ва соҳибқалами  миллати тоҷик аст, ки дар дарозои қарнҳои пешин маҳз бо ҳамин забон асар офаридаанд ва мероси арзишмандеро барои имрӯзиён мерос гузоштаанд. Сарвари давлат муътақиданд, ки “маҳз забон бо иқтидор ва тавонмандиҳои худ миллати тоҷикро дар арсаи муборизаҳои сиёсӣ, мафкуравӣ ва фарҳангӣ муқовиматпазир сохтааст”(1).

 Иди Наврӯзи Аҷам, иди ҷаҳонӣ мешавад,

Ин ҷаҳони пирро, рамзи ҷавонӣ мешавад.

Ҳикмати ин Рӯзро Ҷамшеди фаррухпай ниҳод,

К-одами миранда рӯзе ҷовидонӣ мешавад.