Шабона ҳангоми ба осмони софу беабр назар намудан, мо шумораи бениҳоят зиёди ситорагонро мебинем, ки бо чашмакзаниву дурахшониашон бо як манзараи тамошобобу дилкаш ва бениҳоят зебо ба ҳар кас ҳаловат мебахшанд (бо вуҷуди аз Замин дур ҷойгир буданашон). Шумораи ситораҳое, ки шабона дида мешаванд, пеш аз ҳама аз обу ҳаво ва маҳалли ҷойгиршавии мушоҳида вобаста аст.

Эҳтимол нест, нафаре ки дар кӯдакиаш ба манзараи кафшер нигоҳ накарда бошад, ҳарчанд бо вуҷуди маън намудани калонсолон. Зеро шарораи зебое, ки ҳангоми кафшер ба амал меояд диққати ҳар кӯдакро ба худаш ҷалб месозад. Пасон, бо гузашти вақт ва ба сиини болиғӣ расидан бе таҷҳизотҳои ҳимоявӣ нигоҳ намудан ба манзараи кафшер ва дарки таъсири манфии он ба саломатии инсон, аз он ҷумла ба узви босир (чашм) ба амал омадан мегирад. Пеш аз оне, ки сабаби зарари нурҳои кафшерро ба шумо бигӯем, каме дар бораи худи кафшер маълумот медиҳем. Ба ҳар яки мо маълум аст, ки бо ёрии кафшер ашёҳоеро, ки…

Саволеро, ки дар сарлавҳаи ин мавзуъ мебинед, бисёртар кӯдакон ба он таваҷҷӯҳ доранд ва ҳама вақт аз мо суол мекунанд. Албатта ин хело хуб аст, ки кӯдакони болаёқат ва кунҷков ин гуна саволҳои аҷибро ба мо медиҳанд. Дар асл ин савол одист, вале на ҳама вақт мо ҷавобашро медонем. Умуман барои ба ин савол ҷавоби мушаххас гирифтан ҳатман барои хондани навиштаҳои зер танбалӣ нанамоед. Ҳар як фасли сол бо ҳодисаҳову зебогиҳои нотакрораш мақбули ҳар шахс аст. Яке зимистонро бо боридани барфу яхбандиҳояш дӯст медораду дигаре фасли нозанин баҳорро бо сарсабзу зебо гаштани табиат меписандад. Хуллас табиат зебост.