Дӯстон дар қаҳвахона нишастаанд ва дӯсташонро интизоранд. Қаҳвахона дар маркази шаҳр ҷойгир аст. Ҳар рӯз ба ин қаҳвахона одамон аз гирду атрофи маркази шаҳр меоянд. Ин қаҳвахона бо қаҳваҳояш дар кишвар машҳур гаштааст. Аз ин сабаб дӯстон барои қаҳванушӣ ба инҷо омаданд. Онҳо як дӯсташонро, ки дер карда буд, интизор буданд. Яке аз онҳо, ки Фарангис ном дошт, дӯсти деромадаашонро дида гуфт: ‒Шариф чаро дер кардӣ? Мо туро аз дер боз интизорем?

Ахлоқ яке аз куҳантарин навъи маънавиёти башар маҳсуб аст, ки аксар аз пажуҳишгарони тамаддуни инсонӣ онро аввалин унсури фарҳанг меҳисобанд. Масъалаи зуҳур ва пайдоиши ахлоқ баҳси доманадорест, ки дар дарозои таърих онро ҳар пажуҳишгар аз диди ҷаҳонбиниву ҷаҳоншиносии худ мавриди баррасӣ қарор додааст. Ҳамин масъала сабаби он гардидааст, то назариёти гуногуне доир ба пайдоиши ахлоқ ба миён оянд.

Саломатии миллат сарвати бебаҳост, ки бе он тавоноии давлатро тасаввур кардан имкон надорад. Эмомалӣ Раҳмон Саломатӣ – воҳиди ягонаи ҳолатҳои биологӣ, рӯҳӣ ва ҷисмонии организм буда, нисбати фаъолиятии меҳнатии ҳар як шахс дар мувозинат мебошад. Тавре аз тадқиқотҳои илми тиб бармеояд, агар саломатии одам 100 % қабул карда шавад, аз ин 50 % -аш аз тарзи зиндагонӣ, 20 % аз муҳити атроф, 20% -и дигар аз хусусиятҳои ирсии шахс ва 10% -и боқимонда танҳо аз аз ёрии тиббӣ (духтурон) вобастагӣ дорад[1].