Назми форсӣ аз замони пайдоиш, ки онро пас аз истилои араб медонанд, то имрӯз даврони мухталифро аз сар гузаронид. Ибтидо назми форсӣ содаву равон буд ва бо мурури замон аз содагӣ ба мураккабӣ тамоюл пайдо кард. Вобаста ба давру замон сабкҳои шеърӣ низ иваз шуданд. Назми форсӣ дорои шаклу санъатҳои гуногуни шеърӣ гардид. Шуаро дар тамоми намуди санъатҳои шеърӣ қувваозмоӣ карда, доди суханро доданд ва забони миллии худро аз қаъри гили сияҳ то авҷи Зуҳал расониданд.

Нуқтаи  бо ҳам пайваст шудани арзишҳои динӣ ва миллӣ  ин ҳаёти  ин дунёии  инсон аст ва танҳо дар раванди ҳаёти воқеии инсон  нақш доранд. Ҳаёти инсон динро маънӣ медиҳад ва берун аз ҳаёти инсон дин моҳияту маъно пайдо карда наметавонад ва ҳатто охират инъикос ва ҷамъбасти аъмоли ин дунё аст.

Бояд зикр намуд, ки ҳувияти миллӣ дар такя ба заминаҳои таърихи рушд меёбад ва дар раванди рушди иҷтимоӣ-сиёсии ҷомеа ва ташаккули шуури миллӣ нақши бориз дорад. Маҳз бо таҳкими ҳувияти миллӣ ҳар кас як ҷузъи миллат будани худро дарк мекунад ва дар амал татбиқ намудани  сиёсати давлати миллиро вазифаи худ бояд шуморад ва барои ягонагии миллат, худшиносӣ ва таҳкими истиқлолияти миллӣ кӯшиш намояд. Бояд зикр кард, ки  фарҳанг, забон, анъанаҳои миллӣ, ҷашну маросимҳо арзишҳое ҳастанд, ки  дар рафти  ҳаёти инсон ташаккул меёбанд ва онҳо таҷассумгарӣ ҳаёти ин ё он миллату қавм мебошанд ва сабаби бақои миллат  дар раванди таърих мебошанд. 

  Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ- Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар Паёми ба наздикӣ баёндоштаи худ (22 декабри соли 2016) бо ифтихор ва хушнудӣ иброз намуданд, ки Созмони Милали Муттаҳид чаҳорумин пешниҳоди мамлакати моро оид ба даҳсолаи байналмилалӣ «Об барои рушди устувор», ки  аз ҷониби 177 мамлакати ҷаҳон дастгирӣ ёфтааст, барои солҳои 2018-2028 маъқул дониста, қабул намудааст. Ин шарафи бузурги халқи тоҷик ва тамоми тоҷикистониён мебошад.

Яке аз мушкилоти зеҳнии рушди иҷтимоӣ тақдиргароӣ ва бовару эътиқод ба он маҳсуб меёбад. Боварӣ ба тақдир бори масъулиятро аз дӯши одамӣ мебардорад, рӯҳияи инфиолӣ ба фард таҳмил мекунад ва тавоноии инсонро  барои ифои нақши барҷаста ва муассир дар ҳаёти иҷтимоӣ аз ӯ мегирад. Бо бартараф кардани ин бовар аз фарҳанги ҷомеа  инзивои иҷтимоӣ коста шуда, рӯҳияи ҳамкориву таовун тақвият меёбад. Бинобар ин шинохти падидаи мазкур ва афзоиши огоҳиву дониш нисбат ба он барои ҷомеаи имрӯзаи тоҷик аз аҳамияти босазое бархӯрдор аст. Бо назардошти муҳимияти масъала барои ҷомеаи муосир хостем як таҳқиқоти кӯтоҳ ва иҷмолиро рӯйи масъалаи мазкур аз диди ҷомеашиносӣ анҷом диҳем.