Баробари ба даст овардани истиқлолият Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон ҳамеша мекӯшад, то таърихи қадима ва ҳунарҳои миллии моро ба ҷаҳониён муаррифӣ намояд. Иқдомҳои ғамхорона ва дастгириҳои пайвастаи давлату Ҳукумати кишвар бахусус Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон нисбати соҳибҳунарону ҳунармандон боиси он гардид, ки дар кишварамон ҳунарҳои мардумӣ рушд ёбад ва мароқи бештари аҳолии маҳаллии кишвар ба ин навъи фаъолият таваҷҷуҳ ва ҷалб карда шаванд. Солҳои рушди деҳот, сайёҳӣ ва ҳунарҳои мардумӣ эълон гардидани солҳои 2019 – 2021 яке аз чунин ибтикор аст.

 Дар мақола моҳияти сармояи инсонӣ ва нақши вай дар рушди иқтисодиёти бозорӣ тадқиқ карда мешавад. Асоснок карда мешавад ки маблағгузорӣ ба баландбардории арзишмандии сармояи инсонӣ ҳаҷм ва сифати истеҳсоли маҳсулоту хизматрасониҳоро меафзоёнад, сатҳу сифати зиндагии одамонро баланд мебардорад. Роҳҳои баландбардории арзишмандии сармояи инсонӣ ва натиҷаҳои онҳо муайянкарда мешаванд.

  Таҷрибаи мамлакатҳои рушд кардаи индустриалии ҷаҳон нишон медиҳад, ки дар пешрафти иқтисодиёти онҳо омили инсонӣ яке аз омили асосӣ аст. Маҳз одамон бо донишу малакаи баланди худ тавонистанд муъҷизаҳои ҳайратоварро офаранд ва сатҳи баланди технологияи иқтисодиёти ватании худро таъмин намоянд. Бо ин мақсад ба баланд бардоштани потенсиали интеллектуалии одамон диққати аввалиндараҷа дода мешавад, чунки рӯҳияи баланди миллии мардум дар дигаргунсозиҳои инноватсионӣ нақши ҳалкунанда мебозад. Бинобар ин чӣ қадар сатҳи рӯҳиявӣ - ахлоқии аҳолӣ баланд рушд карда бошад, ҳамон қадар системаҳои иқтисодӣ ва сиёсӣ бо муваффақият рушд мекунанд [1].

  Сухан воситаи муҳими муоширати байни одамон, табодули андешаҳо ва василаи пурзури таъсиррасонӣ ба шуур ва рафтору кирдори одамон мебошад. Чуноне, ки равоншиносон қайд мекунанд тахминан 15% - и муваффақиятҳои корӣ аз донишҳои касбӣ ва 85% - и он аз санъати муоширати инсонӣ вобаста аст. Ҳаёти сиёсӣ ва низоми идоракуниро бе маданияти муоширати касбӣ тасаввур кардан ғайри имкон аст. Қобилияти сухангӯи ҷузъи маданияти шахс буда, сатҳи маърифатнокӣ ва ҷаҳонбинии ӯро дар раванди муошират ифода менамояд.

  Имсол аз имзои Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризоияти миллӣ дар Тоҷикистон 23 сол мегузарад. Ин давраест, ки ҷаҳон ба буҳрони умумӣ гирифтор шудааст. Шуури ҷамъиятӣ дар ҷаҳон ба ақидаи бисёр олимони Ғарбу Шарқ, ба шуури буҳронӣ табдил ёфтааст. Маъмулан ин буҳронҳо дар давраи аз як ҳолат ба ҳолати дигар гузаштани давлатҳо ва ҷомеаи инсонӣ ба вуҷуд меоянд ва боиси пайдоиши ҳар гуна эҳсоси хавфу хатар ва таназзули фикрии одамон мегарданд. Назарияҳое пайдо мешаванд, ки ҷараёни буҳронро аз мавқеъҳои гуногуни синфӣ, мазҳабӣ, сиёсӣ ва ғайра шарҳу тавзеҳ медиҳанд.

  Ба ақидаи банда, буҳрони имрӯзаи ҷаҳонӣ аз фурӯпошии низоми сотсиалистӣ дар Аврупо ва барҳам додани Иттиҳоди Шӯравӣ оғоз шуда, ҷангҳои локалии идомадор натиҷаи ҳамин зилзилаи бузурги сиёсию иҷтимоӣ мебошад. Яке аз муҳаққиқони рус навиштааст, ки «Асри ХХ, эҳтимолан, дар таърих ҳамчун фоҷиабортарин ва буҳронитарин асре дар тамоми таърихи инсоният ворид хоҳад шуд: ду ҷанги ҷаҳонӣ; таъсиси режимҳои тоталитарӣ; буҳрони ақидаҳои оид ба инкишоф, ақлоният, гуманизм, ки дар тӯли асрҳо фарҳангу тамаддуни аврупоиро фарқ мекунонд; дигаргуниҳои харобиовари иқтисодӣ; инкишофи босуръати технологӣ; болоравии бесобиқаи истеҳсолоти саноатӣ ва дар айни замон аз силоҳи ақли инсон ба манбаи таҳдид ба мавҷудияти инсоният табдил ёфтани он ва ба ҳамин монанд ҳодисаҳо шуури буҳрониро ба вуҷуд оварда ва онро ба таври устувор ва васеъ паҳн мекунанд». Шуури буҳронӣ имрӯз санъат, адабиёт, фалсафа, фарҳанг ва андешаҳои мардуми одиро фаро гирифта, баъзе сиёсатмадорон аз ин раванд ба ташвиш афтодаанд. Баъзеҳо ҳатто аз раванди инкишофи проблемаҳои глобалӣ ба таҳлука афтода, ба хулоса омадаанд, ки имкони худинкишофёбии ҷамъияти инсонӣ ба охир расида, марги он наздик омадааст. Ва буҳрони иҷтимоӣ-фарҳангиро ҳамчун буҳрони умумиинсонӣ қаламдод менамоянд ва асоси онро дар ирратсионализм, ки бар шуури ақлонии инсон ғолиб омадааст, мебинанд.