Сухан воситаи муҳими муоширати байни одамон, табодули андешаҳо ва василаи пурзури таъсиррасонӣ ба шуур ва рафтору кирдори одамон мебошад. Чуноне, ки равоншиносон қайд мекунанд тахминан 15% - и муваффақиятҳои корӣ аз донишҳои касбӣ ва 85% - и он аз санъати муоширати инсонӣ вобаста аст. Ҳаёти сиёсӣ ва низоми идоракуниро бе маданияти муоширати касбӣ тасаввур кардан ғайри имкон аст. Қобилияти сухангӯи ҷузъи маданияти шахс буда, сатҳи маърифатнокӣ ва ҷаҳонбинии ӯро дар раванди муошират ифода менамояд.

  Имсол аз имзои Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризоияти миллӣ дар Тоҷикистон 23 сол мегузарад. Ин давраест, ки ҷаҳон ба буҳрони умумӣ гирифтор шудааст. Шуури ҷамъиятӣ дар ҷаҳон ба ақидаи бисёр олимони Ғарбу Шарқ, ба шуури буҳронӣ табдил ёфтааст. Маъмулан ин буҳронҳо дар давраи аз як ҳолат ба ҳолати дигар гузаштани давлатҳо ва ҷомеаи инсонӣ ба вуҷуд меоянд ва боиси пайдоиши ҳар гуна эҳсоси хавфу хатар ва таназзули фикрии одамон мегарданд. Назарияҳое пайдо мешаванд, ки ҷараёни буҳронро аз мавқеъҳои гуногуни синфӣ, мазҳабӣ, сиёсӣ ва ғайра шарҳу тавзеҳ медиҳанд.

  Ба ақидаи банда, буҳрони имрӯзаи ҷаҳонӣ аз фурӯпошии низоми сотсиалистӣ дар Аврупо ва барҳам додани Иттиҳоди Шӯравӣ оғоз шуда, ҷангҳои локалии идомадор натиҷаи ҳамин зилзилаи бузурги сиёсию иҷтимоӣ мебошад. Яке аз муҳаққиқони рус навиштааст, ки «Асри ХХ, эҳтимолан, дар таърих ҳамчун фоҷиабортарин ва буҳронитарин асре дар тамоми таърихи инсоният ворид хоҳад шуд: ду ҷанги ҷаҳонӣ; таъсиси режимҳои тоталитарӣ; буҳрони ақидаҳои оид ба инкишоф, ақлоният, гуманизм, ки дар тӯли асрҳо фарҳангу тамаддуни аврупоиро фарқ мекунонд; дигаргуниҳои харобиовари иқтисодӣ; инкишофи босуръати технологӣ; болоравии бесобиқаи истеҳсолоти саноатӣ ва дар айни замон аз силоҳи ақли инсон ба манбаи таҳдид ба мавҷудияти инсоният табдил ёфтани он ва ба ҳамин монанд ҳодисаҳо шуури буҳрониро ба вуҷуд оварда ва онро ба таври устувор ва васеъ паҳн мекунанд». Шуури буҳронӣ имрӯз санъат, адабиёт, фалсафа, фарҳанг ва андешаҳои мардуми одиро фаро гирифта, баъзе сиёсатмадорон аз ин раванд ба ташвиш афтодаанд. Баъзеҳо ҳатто аз раванди инкишофи проблемаҳои глобалӣ ба таҳлука афтода, ба хулоса омадаанд, ки имкони худинкишофёбии ҷамъияти инсонӣ ба охир расида, марги он наздик омадааст. Ва буҳрони иҷтимоӣ-фарҳангиро ҳамчун буҳрони умумиинсонӣ қаламдод менамоянд ва асоси онро дар ирратсионализм, ки бар шуури ақлонии инсон ғолиб омадааст, мебинанд. 

  Так получилось, что братские народы - кыргызы и таджики живут рука об руку по соседству уже несколько столетий. Дружба, родство таджиков и кыргызов воспето в монументальном эпосе «Манас». Испокон веков Таджикистан и Кыргызстан, соседствующие нации, были обречены на вечную дружбу. Нас связывали и связывают не только общность культур и традиций, экономические и социальные взаимосвязи, но и литературный союз. Поэты и писатели Таджикистана и Кыргызстана воспевали мир, дружбу и солидарность не только Средней Азии, но и всего мира.

  Наглядным примером может служить дружба и общественно -политическая деятельность знаменитого поэта-миротворца Таджикистана Мирзо Турсунзаде и знаменитого кыргызского писателя Чингиза Айтматова. По словам Чингиза Айтматова, Мирзо Турсунзаде часто,в частных и публичных беседах, любил повторять, что кыргызы и таджики не только добрые соседи, но они как родные. В самые сложные периоды гражданской войны и в постконфликтный период в Таджикистане, братский народ Кыргызстана был рядом с таджикским народом и помогал ему. Мы -таджики, всегда будем помнить об этом.

  Пешаи пизишкӣ ҳамеша яке аз муҳимтарин пешаҳо барои ҷомеаи инсонӣ  будааст. Аз замоне ки инсоният ба ҳайси як мавҷуди соҳибдарку соҳибшуур дар олами ҳастӣ зуҳур намуд, дар баробари ҳазорон хатару осебпазирӣ қарор дошт. Дарки ин  хатароти заминиву кайҳонӣ ӯро маҷбур месохт то ба хотири зинда мондани хеш чораандешӣ намояд. Яке аз куҳантарин чораандешии инсонӣ солим нигоҳ доштани ҷисми хеш дар баробари таҳдидҳои руёрӯи табиӣ буддааст, ки муҷиби ба миён омадани пешаи пизишкӣ гардидааст. Яъне ин пеша яке аз қадимитарин пешаҳои инсонӣ аст, ки ҳануз дар бомдоди рӯзгори башар шакл гирифта, бо болоравии тафаккури фарҳанги инсонӣ он низ рушд намудааст  ва аз дараҷаҳои аввалину соддатарин то ба сатҳи имрӯзии мутамадин омада расидааст. Инсон низ ба ҳайси мавҷуди пӯё ва кушо ҳамеша неруҳои хешро ҷиҳати донистани ҳаводис ва ашёи атроф ба он хотир равона сохтааст, то тавонад мушкилоти зистии хешро саҳлу содда намояд ва худро дар баробари равишу ҷараёноти онҳо ҳифз намояд. Ҳамин будааст, ки ҳамеша наботиву ҳайвониро аз лиҳози заруру фоида ба ҷисми биологии хеш мавриди таҷрибаву баррасӣ қарор дода онҳоро мушикофона омӯхтааст.