1. Муаллиф: Беков Комилҷон (Комил Бекзода)-аспиранти шуъбаи фалсафаи Академияи Илмҳои Ҷумҳурии Советӣ Сотсиалистии Тоҷикистон. Тарҷумони забони русӣ ва арабӣ дар Ҷумҳурии Арабии Яман (ҶАЯ.) дар солҳои 1969-1970. Барномаи муштараки зироатии СССР ва ҶАЯ, дар минтақаи Сурдуд, деҳаи Ал-Кадан, шаҳри Ҳудайда дар Ямани Шимолӣ.
2. Номи рисола: Номи пурраи рисола чунин аст: “Табиати вуҷуд ё хотироти мутарҷим аз Яман”.
3. Ҳаҷми рисола: Рисолаи мазкур дар ҳаҷми 26 саҳифаи дастнавис буда, бо ҳуруфоти арабӣ навишта шудааст. Дар дафтари талабагии ростхатта (забон), дорои нишонаи рамзии “Shebani”. Муқоваи дафтар ба ранги зарди баланд аст.
4. Оғози таълифи рисола: 2-юми августи соли 1969, рӯзи шанбе, соати 10 ва 12 дақиқаи бегоҳӣ.
5. Анҷоми таълиф: Соати 10 ва 37 дақиқаи шаби 18 моҳи майи соли 1970.
6. Макони таълиф: Деҳаи Ал-Кадан дар минтақаи Сурдуд, 80 километр дуртар аз шаҳри соҳилии Ал-Ҳудайда воқеъ дар Ямани шимолӣ (ҶАЯ).
7. Ҳадафи таълиф: Муаллиф дар навиштани ин рисола ҳеҷ даъвое надоштааст ва ҳоло ҳам надорад. Ба ин маъно, ки як ҷавони 24-солаи тоҷик, ки дар риштаи фалсафа таҳқиқ мекарда, хостааст, ки ба таври маҳрамона маҳорати илмии худро дар таълифи осори фалсафӣ бисанҷад. Ва санҷидааст.

  Яке аз асолатҳои замони мо ва хусусан, проблемаи равоншиносии навтарин, аз муайян кардани ҳаёти инсон, ки оё маҳсули воқеият ва ё истеъдод аст, иборат мебошад. Равоншиносони муосир Роберт Киёсакӣ, Ҷон Шоул, Боддо Шеффер, Наполеон Хил ва олими тоҷик Саидмурод Давлатов ба хулосае омадаанд, ки ҳаёти одамон маҳсули идеяҳояшон мебошанд. Онҳо худи ҳамин идеяро сарчашмаи комёбӣ ва нокомӣ мебинанд. Лекин инсонро маҳсули қобилият ва тарзи афкор ҳисобида,  муҳити иҷтимоиро батамом инкор намекунанд. Аз ин рӯ, яке аз масъалаҳои олии тамоми илми муосир, аз ҷумла антропология ва психология, аз равшан сохтани муҳити иҷтимоӣ ва дар он муҳит чӣ гуна ташаккул ёфтани шахсият иборат мебошад.

  Халқи қазоқ таърихи қадима ва бой дорад. Дар давоми асрҳо хислатҳои хосе, ки танҳо ба ин мардум  мансуб аст аз қабили  мардонагӣ,  шуҷоат ва озодихоҳӣ имконият дод, ки онҳо хусусиятҳои миллии хешро нигоҳ доранд.

  Илман собит шудааст, ки нишонаҳои мавҷудияти аввалин одамони ба мо монанд, дар ҳудуди сарзамини имрӯзаи Қазоқистон пайдо шудаанд, ки ба асрҳои VIII-VII то солшумории мелодӣ тааллуқ доранд. Он замон ҳудуди беканори Қазоқистони имрӯзаро қабилаҳои эронӣ ва туркие, ки дар таърихи қадим бо номҳои сакҳо, уйсунҳо, канлиамиҳо ва гуннҳо маъруфанд, макони зист интихоб намуда буданд.

  Тадқиқотчии рус И. Кастане чунин меорад: Ҳануз пеш аз пайдоиши Хуҷанд Уротеппа бо номи “Зара”(аз калимаи зар-тилло) машҳур буд. Аз байни шаҳр рӯде ҷорӣ мешуд, ки қаъри он қуми тилло омехта дошт. Бинобар ин шаҳрро “Зара” ва баъдтар бо номи Истаравшан ном мебурданд, ки маънияш “ситора рахшон” мебошад.