Офаридани ҷашну идҳо ва тавлиди ойину суннату маросими ҷашнӣ аз ибтикороти таърихӣ, иҷтимоӣ, фарҳангӣ ва мадании мардуми мо тули зиндагӣ будааст. Ба сухани дигар, тавлиди ҷашну идҳо ва созмон додани фазою муҳити идӣ ба хотири хушҳолию болидагии руҳию равонӣ ва кайфияти зиндагӣ як навъ саргармӣ-хоббии мардуми форсу тоҷик будааст. Дар баробари ҷашнҳои маъруфи миллии Наврӯз, Меҳргон, Тиргон, Сада, Ялдо низ аз зумраи ҷашнҳои матраҳи миллӣ-меҳанӣ маҳсуб меёбад. Чун дар арафаи ин ҷашни авлодӣ ва миллию меҳанӣ қарор дорем, чанд мулоҳизаи ҷашниро хидмати хонандагон арз мекунем:
Военная история, военная мысль таджикского народа своими корнями уходит вглубь тысячелетий. Вопросами по истории войны и военного искусства интересовались историки, географы и классики персидско-таджикской литературы. В трудах выдающихся философов, основоположников и классиков литературы вопросы войны, военного искусства, военная мысль на всех этапах исторического развития таджикского народа впитало в себя героизм, отвагу и патриотизм. Все это качество было проявлено в процессах борьбы против завоевателей.
Андеша роҷеъ ба он, ки ҳастӣ чизе шабеҳи доира аст, ва дар маркази ин доираи беҳудуди ҳастӣ инсон қарор дорад, дар адабиёти мардуми форсизабон ба таври васеъ ба назар мерасад. Ин андеша дар осори Ҳаким Умари Хаёми Нишопурӣ, ба вижа дар рубоиёти маъруфи ӯ ба таври возеҳ мушоҳида мешавад. Инсон ҳамчун мавҷуди дорои хираду тадбир ба масобаи нуқтаи марказиест, ки паргори вучуд бар он устувор шуда, доираи ҳастиро рақам мезанад. Хайём мефармояд: