“Инсони бузург шахси боэътимоди рӯҳи ҷаҳонӣ мебошад, ки он чӣ зарур ва саривақтӣ аст, онро амалӣ месозад”. Ин сухани бузургманишона аз яке аз гуфтаҳои донишманди маъруфи олмонӣ, намояндаи фалсафаи классикии немис, инчунин фалсафаи романтизм Гегел гирифта шудааст. Ҳарчанд ин ақидаи Гегел аз нигоҳи мо гуфтаи идеалистӣ аст, аммо аз ҷониби дигар хислати инсони асилу донишманди қавиирода ва садоқатпешаро аз нигоҳи фалсафӣ каму беш ташреҳ додааст. Ва ин хислати муҳим пеш аз ҳама муайян карда тавонистани вазифаи зарурӣ ва ҳамзамон иҷрои саривақтии он ва эҳсоси ҳисси баланди масъулият мебошад. Маҳз ин гуна хислатро Гегел “рӯҳи эҷодкор”…

(Паёми шодбошии маҳфили “Ҷаҳони андеша” ба ифтихори зодрӯзи шарқшинос, андешаманд ва рӯшангари миллӣ Устод Зафари Мирзоён) Номи донишманди фарзона, шарқшинос ва рӯшангари муосири миллӣ устод Зафари Мирзоён солҳост, вирди забони шахсиятҳои матраҳи муҳитҳои адабию маданӣ ва намояндагони барҷастаи ҳавзаҳои фикрию пажӯҳишии ватанист. Устод Мирзоён бидуни вақфа ва интизории подошу мукофоте умри азизи хешро сарфи омӯзишу пажӯҳиши масъалаҳои умдаи миллию ҳувиятӣ карда, то имрӯз дар масири ташаккулу таҳаввули ҳувияти миллӣ ва ҷаҳоншиносии аҷдодӣ бардамона гом бармедорад. Заҳмату талошҳои бардавоми илмӣ-эҷодӣ ва ҷуръату ҷасорати фавқулодаи миллӣ устод Мирзоёнро миёни доираҳои гуногуни сиёсию иҷтимоӣ ва адабию мадании минтақа…

(бардоштҳо дар заминаи китоби доктори илмҳои сиёсатшиносӣ Суҳроб Шарифов “Равандҳои сиёсӣ дар ҷомеаи Тоҷикистон”, дар остонаи 60-умин солгарди зодрӯзи муаллиф) Ҳар як давлат дар баробари сиёсатмадорони қавиву хирадманд ва афсару аскарони далеру неруманд ба донишмандони фоъолу меҳанпараст ниёз дорад. Чунин донишмандон ҳамеша дар пайи беҳтар кардани сохтори давлат ва дар заминаи он беҳтар сохтани вазъи амниятиву иқтисодии шаҳрвандони он ҳастанд. Низоми давлатдорӣ хеле мураккаб аз он аст, ки як шаҳрванди оддӣ тасаввур мекунад. Ҳамарӯза дар он ҳазорон тасмимгирӣ ба миён меояд, ки бо дараҷаи гуногун ба давлат ва зиндагии ҳар як шаҳрванд таъсири худро мегузоранд.…

Ҳунарманди маъруф Убайдулло Раҷабов замоне ба рўйи саҳна омад, ки аксари гуфтаҳову диданиҳо, насиҳатҳову супоришҳо ба қолаб табдил ёфта буданд. Ва ӯ – ин шахсияти тавонои фарҳанг қолабшикан шуд. Қолабшикании Убайдулло Раҷабов дар он буд, ки ӯ тавонист танҳо худаш, бо истифодаи жанри миниатюра таваҷҷуҳи хандаомези мардумро ба сӯи дардҳои ҷомеа равон созад. Яъне мақсади хандонидани мардум на танҳо баҳри ханда, балки бо мақсади нишон додани ҳадафи иҷтимоӣ, тамасхур задан ба объекти ханда гардид.