Тоҷикистони азизи мо дар арафаи руйдоди муҳими сиёсӣ-интихоботи Президенти Тоҷикистон қарор дорад. Мувофиқи Қонуни конститутсионии ҶТ  “Дар бораи интихоби Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон” интихоботи навбатӣ рузи 11 октябри 2020 баргузор хоҳад гардид. Дар давоми 29 соли Истиқлоли давлатии Тоҷикистон ин интихоботи панҷуми Президенти кишвар хоҳад буд, ки дар доираи Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистон  баргузор мегардад. Дар солҳои сипаришуда ҳамватанони мо таҳти сарварии Пешвои миллат бо заҳмати шабонарузии худ  Истиқлоли Ватанро таҳким дода, мақоми ҷумҳуриамонро дар арсаи байналмилалӣ баланд бардоштанд. Дар эъмор ва таҳкими аввалин давлати миллии дунявии тоҷикон нақши калидӣ бешубҳа ба Роҳбари мамлакати мо тааллуқ дорад. Дар 29 соли даврони Истиқлол миллати тоҷик ҳам лаҳзаҳои мудҳиш ва ҳам руйдодҳои  фараҳбахшро паси сар кард. Ҳам дар ғаму ҳам дар шодии миллат Роҳбари давлат дар паҳлуи ҳамватанони худ дар Тоҷикистон буданд. Дар лаҳзае, ки бархе аз ҳамватанони динзада ва мутаассиб аз маҳфуз доштани давлати миллӣ даст кашида, ба эъмори давлати исломӣ иқдом намуданд, Пешвои миллат ҷабҳаи посдорони истиқлоли давлатии тоҷиконро сарварӣ карданд ва бар зидди душманони миллати тоҷик муборизаи беамон бурданд.

  Дар бораи Монтескё Огюст Конт[1] (1798-1857) солҳои баъд чунин навишт: “...Пас аз Монтескё, танҳо пешрафте, ки ҷомеашиносӣ то замони мо ба худ дида аст, асари фаромӯшнашудании Кондорсе (Condorcet) (1743-1794)[2] мебошад...” Манзур китоби: “Тарҳе аз тасвири таърихи пешрафтҳои рӯҳи инсонӣ” аст, ки дар зиндон таълиф шуда аст: Esquisse d^,un tableau historique des progre^,s de L^, esprit humain.

  Дар сад соли охир ҷиҳати тавсеаи манофеи сиёсиву иқтисодии хеш иддае аз қудратҳои ҷаҳонӣ дар кишварҳои мусалмоннишини шарқӣ бозии бовару эътиқодро ба роҳ монда, онҳоро дар ҳолати бархӯрд, нодонӣ ва хурофазадагиву вопасгароӣ нигоҳ медоранд. Ин кишварҳо бо сенария ва намоишномаҳои сиёсиашон исбот кардаанд, ки ба ҳеҷ ваҷҳ ва дар ҳеҷ ҳолат, ба манфиати давлатҳои миллӣ ва низомҳои дунявии Шарқ мутамоил нестанд ва барои шикастан ва дақиқтараш, решакан кардани рӯҳияи миллӣ, илмоният ва дунёмадорӣ аз ҳар василае, махсусан, омили дин ва мазҳаб корбаст менамоянд. 

 Имрӯз дар пешорӯи ҷомеаи ҷаҳонӣ, аз ҷумла, Тоҷикистон масъалаи ҳалли чанд мушкилоти вуҷудӣ истодааст. Аз миёни онҳо яке заифии илм дар муқовимат бо вабои аср- пандемияи коронавирус ва дигаре муқобила бо ифротгарии динӣ мебошанд. Ҳалли муваффақонаи ин ду мушкил аз муайян кардани роҳҳои пешрафтаи рушди минбаъдаи илму маориф вобаста мебошанд. Агар Тоҷикистон дар фалсафаи илм ва стратегияи рушди илм навоварии усулӣ ва методологӣ ба вуҷуд наорад, ин ба боз ҳам амиқ ва чуқуртар шудани буҳрони иқтисодӣ ва иҷтимоиву сиёсии ҷомеа мерасонад. Сухан дар бораи илм ва методологияи илм меравад, ки ҳоло дар фалсафа зери унвони эпистемология машҳур аст. Тибқи низоми фалсафӣ ва назарияи таҳлиливу эпистемологии Уиллям Куайн,агар илм худ худашро аз дарун интиқод, ислоҳ ва (тавре ки дар мисоли таъмири заврақ оварда мешавад) таъмир  накунад, илм на танҳо худ аз байн меравад, балки сабаби инқирози тамоми ҷомеа мегардад. Ҷомеаи тоҷик, ҳам бешубҳа, дар баробари кишварҳои ҳамҷувори пасошӯравӣ ниёз ба ҳамин гуна нигоҳи интиқодӣ ва бозсозии маърифатшиносии илмро дорад.