Дар давра ва мароҳили таърихӣ инсон барои бароварда сохтани ниёзҳои иҷтимоӣ, фикрӣ, сиёсӣ, идеологӣ, ахлоқӣ, иқтисодӣ ва маданӣ ба табиат як навъ даргир шуд ва дар айни замон бо неруҳои табиӣ, ки тағйирнаёбандаанд, созиш кард. Маҳз дар ҷараёни даргирӣ ва созишҳо силсилаи бовару эътиқодоти динию мазҳабӣ шакл гирифтанд, ки ғолибан бар мабнои хурофот устувор буданд.

   Дар миёни маросимоти Наврӯзӣ Сездаҳбадар ба унвони расми ҷамъбастӣ ё ба истилоҳ, кулминатсионии ин ҷашни бошукӯҳи аҷдодӣ шинохта мешавад.  Расми “Сездаҳбадар”, қабл аз ҳама, бо зиндагии рӯзмарра ва ҳаёти воқеии мардумӣ бастагӣ дорад ва барои танзими муносибатҳои мутавозини иҷтимоӣ созмон ёфтааст. Он маҷмӯаи маросимоти Наврӯзиро ҷамъбаст мекунад ва омодагиро ба ҷараёни минбаъдаи зиндагӣ ба мардум илқо менамояд. Ин аст, ки тибқи одоти маросимӣ, мардум ва табақаҳои гуногуни аҳолӣ дастҷамъона берун аз шаҳр мераванд ва дар муҳити кӯҳсору саҳро бо хушию  хушҳолӣ ва саргармиҳо бо табиат ҳамоғуш мешаванд.

  Дар бораи омилҳои пайдоиши коронавирус, ки имрӯз ба як маризии ҳамагири ҷаҳонӣ табдил гардидааст, феълан дар расонаҳои гурӯҳиву сиёсӣ ва байни донишмандону олимони соҳа андешаҳои мухталифе ироа шудаанд. Аз ин рӯ, мо намехоҳем дар атрофи фарзияҳои эҳтимолии пайдоиши ин вирус изҳори назар дошта бошем, вале дар ин як навиштаи кӯтоҳ мехоҳем доир ба паёмҳо ва ҳушдорҳое, ки дар заминаи интишори ин вирус ва паёмадҳои таассуфбори он дар ҷаҳон ба амал омадааст, андешаҳои худро баён намоем. Шояд он чи дар ин навишта баён месозем, танҳо маҳсули бардошти субъективии мо бошад, аз ин рӯ, ба ҳеҷ ваҷҳ даъво надорем, ки афкори мо як воқеъияти бебаҳс мебошад. Танҳо чанд андешаи сарироҳӣ пиромуни ин вирус ва бардоштҳо аз кунишҳову вокунишҳои иҷтимоӣ дар баробари он хоҳад буд. Ин андешаҳо иборатанд аз: 

   Основатель мира и национального единства- Лидер нации, Президент Республики Таджикистан, уважаемый Эмомали Рахмон постоянно, особенно в своих последних выступлениях подчеркивает важность всестороннего исследования богатого культурного, философского и научного наследия таджиков. Сегодня актуальность приобретает вклад наших мыслителей в развитии научного мировоззрения. Известно, что история культуры таджиков, особенно средневековый период её развития богата научными достижениями, и особое место в этом плане занимают достижения в области научно-философского мировоззрения. К сожалению, данное наследие по разным причинам как в прошлом, так в настоящее время остается недостаточно исследованным и не в полной мере задействованным, оставаясь в тени религиозного сознания. Дело в том, что исламская цивилизация разнообразна и не сводится только к религии и вере (как того требуют фундаменталисты). Богатое средневековое научное наследие (в прошлом широко освоенное на Западе) не достаточно используется нами сегодня и для воспитания подрастающего поколения.