Дар монография авзои кунунии вижагиҳои густариши ҳувияти фарҳангии ҷомеаҳои мухталиф бо дарназардошти ҳамоҳангӣ ва тасодуми онҳо бо хусусиёти ҳувияти фарҳангии ҷомеаи Тоҷикистон дар шароити ҷаҳонишавӣ мавриди таҳқиқ қарор гирифта, омилҳои дохилӣ ва хориҷии соири ҳувиятҳо дар иртибот бо андешаҳои фалсафии замони постмодернизм баррасӣ ёфтааст. Муаллиф бархурди ду тарзи тафаккур ва дуализми фарҳангии тоҷиконро дар мисоли ду дидгоҳ (ориёӣ ва сомӣ) ошкор намуда, бар ин андеша мутмаин мебошад, ки бовариҳои динӣ дар тоҷикон бинобар замшавии таассуб имкон намедиҳад, ки онҳо дорои ҳувияти фарҳангии воҳид бошанд.
Дигар масоиле, ки дар монография мавриди баррасӣ қарор гирифтааст, тақсимбандии тамаддунҳост. Ба ин масъала С. Ҳантингтон ва А. Тойнби машғул шудаанд, аммо тақсимбандии файласуфи амрикоӣ дар китоби “Бархурди тамаддунҳо” дар пояи авомили динӣ сурат пазируфтааст, дар ҳоле ки фарҳангҳо ва тамаддунҳо ба ҳайси аносири тобеъ аз адён набудаанд. Баръакс, дин дар ҳайати фарҳангҳо шомил буда, бинобар вижагиҳои он баррасӣ мешавад. Дигар ин ки андешаи Ибни Халдун дар китоби “Муқаддима” ҷоиз ба ёдоварист, ки тибқи он мардуми бадавӣ бидуни истифода аз дин қудратро идора карда наметавонанд.
Бахши муайяни монография қиёс шудани ҳувияти фарҳангӣ дар замони муосир бо худогоҳии асримиёнагӣ маҳсуб мешавад. Муаллиф алорағми пажӯҳишҳои муҳаққиқин ҳувияти муосирро дар муқобили худогоҳии қаблӣ мавриди таҳқиқ қарор додааст.
Монография ба мутахассисони фалсафаи фарҳанг, фалсафаи иҷтимоӣ, фарҳангшиносӣ ва онҳое, ки ба таҳқиқи масъалаҳои фарҳангӣ машғуланд, тавсия карда мешавад.
Абдуллоҳ М. С. Буҳрони ҳувият (пажӯҳиши илмӣ-фарҳангӣ): монография – Душанбе: “ДОНИШ”, 2023, - 330 саҳ.
Зери назари президенти Академияи миллии илмҳои Тоҷикистон, академик Фарҳод Раҳимӣ
Муҳаррири масъул:
Музаффарӣ М. – аъзои вобастаи АМИТ, д.и.ф., профессор;
Муқарризон:
Олимов Кароматулло – академики АМИТ, д.и.ф., профессор;
Ғаффор Мирзоев – д.и.ф., профессор
Мусаҳҳеҳ:
Илҳоми Баҳром – ҳуқуқшинос
Назари худро нависед