Агар инсон аз рӯзи пайдоиш ба муҳити атроф таъсири бевосита дошта бошад ҳам, вале таъсироте, ки боиси дигаргунии ҳолати табиат ва вайроншавии равандҳои табиӣ мегарданд, пас аз асри XVIII, яъне баробар бо инқилоби саноатӣ рӯйи кор омаданд. Бо рушди бемайлони илму техника ва қонеъгардонии талаботи инсон доираи ин таъсирот хеле доман густурда, тамоми кураи арз ва ҳатто фазои кайҳонии атрофи сайёраро низ фаро гирифтааст. Ҳамзамон, ин таъсирот бархе аз раванду ҳаводиси табииро чунон дигаргуна сохтааст, ки барқарор намудани онҳо ғайриимкон мебошад. Ва маҳз натиҷаи фаъолияти худи инсон аст, ки имрӯз ҳаёти ӯро хатароти экологие, чун гармшавии глобалӣ, ифлосшавии уқёнуси ҷаҳонӣ, вайроншавии қабати озонӣ, олудашавии ҳавои атмосфера, ифлосшавии хок ва коҳишёбии гуногунии биологӣ таҳдид менамоянд.