Як марди ҳаким тамоми умр хушбахт буд. Ӯ доимо табассум мекард, механдид, ҳеҷ кас ӯро ҳеҷ гоҳ ғамгин надида буд. Вақте ӯ пир шуд ва дар бистари марг мехобид, яке аз шогирдонаш ба ӯ гуфт:
Марде духтаракеро дида, чунон бастааш шуд, ки то ҳанӯз ҷинси латифе варо ин қадр ба худ накашида буд. Мардак бастаи духтарак шуд, ҳарчанд кайҳо зану писар дошт.
Шаб буд. Ба ғайр аз шир-шириҷӯйчаи назди ҳавлӣ ягон чиз сукунати атрофро халалдор намекард. Малоҳат оҳиста азҷойи хоб хеста, кӯрпаи болои фарзандонашро дуруст намуду ба берун...
Дар саҳни Донишгоҳ ҷасади як донишҷӯи курси панҷро пайдо карданд. Ӯ бо корд кушта шуда буд. Полис омада гирду атрофи Донишгоҳро муҳосира кард. Дар Донишгоҳ аллакай донишҷуён...