Олимон дар қисмати ғарбии Шветсия арчаеро дарёф намудаанд, ки умри вай ба 8 ҳазор сол баробар аст! Умри дарозу тўлонии ин дарахти табиатро олимон дар лабораторияҳои иолоти Флоридаи ИМА ба воситаи ташхиси радиокарбонӣ муайян сохтаанд. Дар натиҷаи ин ташхисҳо олимон ба ақидае омаданд, ки ин дарахт аввалин аз дарахтҳое мебошад, ки пас аз хотимаёбии давраи яхбандӣ рўидааст. Аммо то пайдо гаштани ин арча дар Калифорния санавбаре мерўид, ки вай таърихи қариб 5 ҳазорсола дошт ва дарахти кўҳансолтарини сайёра ҳисоб мешуд.Дар дунё чанорҳо ҳам дарахтони бисёрсола ба шумор мераванд ва дар аксари мамлакатҳои дунё дар сохтани шаҳрҳои калон аз давраҳои қадим чанорҳо яке аз қисмҳои ҷудонашавандаи майдонҳои кабудизори ин шаҳрҳо мансуб буданд.

 Сатҳи табиати зиндаву ғайризинда пур аз намудҳои гуногуни чизҳост ва вобаста ба дигаргунии хосиятҳои психикӣ, физикиву химиявӣ ва биологиашон, ки тавсифдиандаи ҳолатҳои инҳоянд, фарқ мекунанд. Дигаргунии инсонҳо ва ҷамъият, ки маҳсули ақливу фикрӣ ё бо ибораи дигар интелуктуали ин офаридаи бонерӯву бошуур, яъне инсон аст, аз тафовути хусусиятҳои писихикии инсонҳост. Бархе дорои фикронии нек, дигаре соҳиби мизоҷу характери бад, қисме илму маърифату хуб дорад. Аз ҳисоби хубӣ ё бадии сатҳи илму маърифати гурӯҳи инсонҳое, ки шомили ягон мамлакатанд, сатҳи ҳамаи соҳаҳои ҷамъиятии ин мамлакат низ аз мамлакатҳои ҳамсоя дигаргун аст. Инсонҳои ҳамаҷониба, яъне бонерӯ (бонерӯгии ақлҳои зиёд)- сатҳи хуб, ба таври умумӣ гирандаи вақтии тарбияи нокомил- сатҳи бад. Мисол: мувофиқан, Олмон- Афғонистон.

  Мақолаи мазкур дар асоси чанд сарчашмаи ҷадиди илмӣ, аз ҷумла «Футурология. XXI век: бессмертие или глобальная катастрофа?» (А. Турчин ва М. Батин, 2013), «Философия общего дела» (Н. Фёдоров, 2000) ва маҷмўаи мақолоти 18 олим таҳти унвони «The scientific conquest of death: essays on infinite lifespans» (2004) навишта шудааст. Чун дар дигар мавридҳо ба таври муфассал оид ба ду китоби охир маълумот додаем, ин ҷо иқтибосҳо бештар аз «Футурология» оварда мешаванд.Футурология ё худ оянданигарии илмӣ соҳаест, ки татбиқи сенарияҳои гуногуни ояндаи инсонро меомўзад ва баррасӣ мекунад. Он на фақат раванди таҳаввули ҳодисаҳо ва падидаҳоро дар оянда пешгўӣ, балки бо истифода аз методу усулҳои илмӣ ба нақша гирифта, идорапазир месозад.

  Ин ду омил, бахусус каҷфаҳмиҳои когнитивӣ ва ғаразҳои сиёсию идеологӣ боис мешаванд, ки баъзе донишмандон оянданигариҳои ғайриилмӣ, бадбинона ва зиддиинсонӣ пешниҳод намоянд. Ба ин шумор метавон назарияҳои Томас Малтус (1766 1834), Освалд Шпенглер (1880 1936), Ҷорҷ Оруэлл (1903 1950), Самуэл Ҳантингтон (1927 2008), Эдвард Корниш (зод. 1927), Збигнев Бжезинский (зод. 1928), Франсис Фукуяма (зод. 1952) ва дигаронро мисол овард. Ба назари Малтус, афзоиши аҳолӣ боиси тамом шудани сарватҳои табиӣ ва аз ин рў, авҷ гирифтани ҷангҳо мегардад. Шпенглер дар «Ғуруби Аврупо» («Закат Европы») дегуманизатсияи фарҳанги аврупоиро пешгўӣ мекунад. Герман Кан дар китоби худ бо номи «Дар бораи ҷанги термоядроӣ» (1961) ҷанги термоядроиро ногузир медонад.