(гузориши ихтисосрӣ аз ҷараёни баргузории маҳфили илмӣ таҳти унвони “Ҷойгоҳи антропология дар системаи илмҳо” ба ифтихори 50-солагии фаъолияти илмию эҷодии доктори илми фалсафа, профессор, узви вобастаи АМИТ устод Муҳаммадалӣ Музаффарӣ) Гузаронидани маҳфилу нишастҳои илмию фарҳангӣ ва мубоҳисоти фалсафӣ дар марказ ва пажуҳишгоҳҳои Академияи миллии илмҳои Тоҷикистон ба ҳукми анъана даромадааст ва чанд соли ахир дар Раёсати АМИТ Маҳфили илмии “Хирад” таъсис ёфта, дар доираи он бо ҳузури донишмандону муҳаққиқон, магистрону коршиносону донишҷӯён силсиласуҳбату гузоришҳои хуби илмӣ ироа мегарданд.

Дар суханронияш Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ пешвои миллат Эмомалӣ Раҳмон борҳо тероризм ва эксремизмро ҳамчун масъалае, ки доғи рӯзи ҷаҳонӣ гардидаасту ба мазҳабу дин ҳеҷ робитае надорад қайд намудааст. Сари роҳи онро гирифтан вазифаи ҳар фарди бошуур мебошад.

 (бардоштҳо аз китоби Марк Закари Тейлор зери унвони “Сиёсатгузориҳои навоварӣ: чаро дар илму технология баъзе кишварҳо аз дигарон беҳтаранд”) Дар доираи омӯзиши масоили рушди иқтисодӣ, пештар чанд маводи илмиеро мавриди таҳлил қарор дода будем, ки ҳар яке ба кулбори дониш оид ба ин мавзуъ назари наве ворид мекард. Дар ҷустори "Нақши шуури ҷамъиятӣ дар рушду ақибмондагии миллатҳо" (ниг: gundishopur.tj/blogs/меҳр-собириён/Мақолаи%20илмӣ/na-shi-shuuri-amiyat-dar-rushdu-a-ibmondagii-millat-o) андешаҳои табиб ва равоншиноси фаронсавӣ Гюстав Лебон, аз китоби ӯ зери унвони “Равоншиносии миллатҳо ва тӯдаҳо” мавриди муҳокима қарор гирифта буд. Гюстав Лебон мегӯяд, ки тақдири миллатҳоро ниҳодҳои мавҷудаи он не, балки рӯҳияи он ҳал мекунад, ки ин рӯҳия ё худ…

«Масъалаи об танҳо масъалаи як кишвар нест,балки мушкили умумии башарият мебошад». Эмомалӣ Раҳмон Осиёи Марказӣ бо таърихи кӯҳан ва фарҳанги ғанӣ дар қалби Авруосиё ҷойгир буда, аз замонҳои қадим ҳамчун пули байни тамаддунҳо барои башарият хизмати арзандае кардааст. Ин минтақаи ҳаётан муҳимми Авруосиё бо иқлими гарму хушк (континенталӣ) бо рӯдҳои пуроби худ, ки аз кӯҳҳои Помиру Тиёншон сарчашма мегиранд, шодоб мешавад. Тамаддуни нотакрору пешрафти Мовароуннаҳру Хуросонро бе ин дарёҳо тасаввур кардан ғайриимкон мебошад.

Яке аз бахшҳои муҳим, мураккаб ва таъсиргузори фарҳанги маънавӣ арзишҳо аст. Арзишҳо ба зиндагии инсонҳо маънӣ мебахшанд. Фарҳанги тамоми ҷомеаҳои инсонӣ усулан чизе нест ҷуз низоми арзишҳо ва ё тасвири хосе аз ҷаҳон, ки дар онҳо арзишҳо ҷойгоҳи меҳварӣ доранд. Арзиш мафҳуми фалсафист. Он бахше аз фалсафа, ки арзишҳоро мавриди таҳқиқ ва омӯзиш қарор медиҳад, арзишшиносӣ ва ё аксеология ном дорад. Арзишҳо нуқтаҳои тамаркуз(ориентатсия) ва василаҳои ангезабахш (мотиватсионӣ)-и фаъолияти инсонҳо ва ҷомеаҳои инсонӣ мебошанд.